Też mi się bardziej podobał od Public Enemies. Jakoś to wszystko ciekawiej przedstawione (Wrogowie dopiero od drugiej połowy się w moim odczuciu rozkręcili), fajna muzyka, no i te malownicze widoczki ^^ Strzelaniny też jakoś bardziej klimatyczne, no i sam Dillinger - bardziej hmm żywy...charyzmatyczny, pewny siebie, bezczelny , arogancki w żartobliwy sposób momentami. Zdecydowanie bardziej charakterny niż w wykonaniu Deppa, który bardziej był po prostu Deppem.
Też mi się bardziej podobało przedstawienie relacji John-Billie. W PE to takie trochę cukierowe rzyganie tęczą, dopiero pod koniec nabrało rozmachu, a tutaj początek był dosyć na ostro ;) No i urocze, ale nie przesłodzone scenki jak choćby ten spacerek czy pływanie w łódce. Jedyne co mi zgrzyta, to końcówka. Bardziej mi się podobała w PE. Te ostatnie słowa Dillingera, były takie no...wzruszające i się człowiekowi oczy spociły, a tutaj właściwie nic. Trochę głupie pytanie, ale nie ogarnęłam - Bille była tam z nim w tym kinie?