Tak mogę skwitować "Django il bastardo" porównując go z wersją Corbucciego.
Ponownie mamy bohatera który wkracza do miasteczka opanowanego przez bandytów. Jednak różnica pojawia się już w motywach Django - w pierwowzorze co prawda był dobrotliwy i pomagał biednym damom, jednak kierował się chciwością, i to dziką, za którą był w stanie oddać życie.
Tutaj Django kieruje się zemstą. Słuszną, empatyczną, nie za dokonane krzywdy na nim a na zdradzonych kolegach z wojska.
Sposób działania także jest inny. Mamy tu nadal brutalne, a właściwie wiejące grozą zagrania Django które mają spowodować strach u przeciwników - dostarczanie im krzyży nagrobnych z nawiskiem i datą smierci, jaką poszczególnym bohaterom wyznaczył nasz leworwerowiec. Jest także typową Leonowską postacią - podobnie jak Franco Nero , mamy tutaj bohatera nadnaturalnie uzdolnionego strzelecko. Jednak w "Django il Bastardo" nie uświadczymy pojedynku "jeden przeciwko setce". Tutaj bohater zabija co prawda dziesiątki przeciwników, jednak sposobem, sprytem, wywabiając ich po kolei, czając się, obserwując.
Sam film mnie pozytywnie zaskoczył. Bałem sie, że będzie to dzieło bazujące na przerysowanych motywach z pierwowzoru. Takie coś miało sens tylko w oryginale. Tutaj zastosowane, po raz drugi, nie smakowałoby w cale. Cieszę się, że reżyser poszedł inną drogą.