I oto przed nami kolejny film mistrza, w którym gdy flaki latają tam i z powrotem chlastając
bohaterów po gębach, śmiejesz się jak dziki. Inna rzecz, że flaków jak zwykle przesyt, ale to już
reguła, znak rozpoznawczy i nawet nie ma co ujmować.
Jak zwykle także mistrzostwo czarnego humoru, cięte jak kwiatki w wazonie dialogi i doskonała
gra aktorska. Po Pulp Fiction i Bękartach wojny najlepszy z dorobku Tarantino (jak dla mnie,
naturalnie).
Ciekawie dobrani aktorzy- J.Fox i Ch. Waltz, nie jakieś oklepane mordy typu L. Lohan i inne
śmieszne gwiazdki. Di Caprio zagrał tak naturalnego ulizanego gogusia łasego na kasę, że
może można by było się zastanowić nad jakąś nagrodą? :P Waltz już dostał za swoją rolę,
niech inni też mają :]
Fabuła- nietuzinkowa, urzeka w niej przeplatający się motyw miłości, a także przyjaźni i jest on
zrealizowany zupełnie inaczej, ponieważ by ocalić ukochaną nie wystarczy jedynie krzyknąć
przed ołtarzem 'nie!'. A przyjaźń głównych bohaterów nadaje filmowi sens, jest poniekąd
spoiwem tych wszystkich strzelanek i rzezi.
Inna sprawa, odnosząc się do komentarza poprzednika, Tarantino wyrobił sobie już pewien
styl, charakter swoich filmów, które zdają się podążać za tą samą konwencją. Na dobrą
sprawę nie wiadomo czy to już rutyna, a jeśli nawet to ... lubię tą jego rutynę ;)
Film na miarę reżysera, jak zwykle pokazał pazur; nawet jego mała rola była jak większość jego
filmów- z przytupem i z melodyjką ;D obraz dla ludzi, którzy lubią coś bardziej kontrowersyjnego
niż nudne oklepane komedie miłosne z J. Aniston albo H. Grantem. Warto!

((Tarantino! przygarnij mnie i ucz jak Yoda młodego Skywalkera ! :D ))