Lubię Quentina za kilka rzeczy, za które uwielbiają go miliony: absolutnie nieschematyczne podejście do jakiejkolwiek synchronizacji fabuły w filmie, wątki mieszające widzowi w głowie, w każdym filmie co najmniej jedna fantastyczna, cholernie dobrze napisana i zagrana postać, muzyka, gust, dialogi, czarny humor, ale… oglądając jego kilka filmów z rzędu ostatnio miałem nieugięte wrażenie, że natrafiam na to samo za każdym razem w trochę innym wydaniu. Praktycznie w każdym jego filmie głównemu bohaterowi, którego Quentin przedstawia jako tego dobrego, lub tego mniej gorszego od innych dzieje się krzywda, poprzedzona oczywiście sceną pełną dialogów, intrygi i wzajemnego budowania napięcia między sobą. To jest naprawdę dobre, ale przewidywalne. Zabierałem się za Django chwilę czasu mając nadzieję poprzedzone opiniami, że jest to największe dzieło Tarantino. Niestety, cholernie się zawiodłem, film jest od strony technicznej kapitalny, ale jest po prostu schematyczny. Za mało Tarantino w Tarantino i chodź uwielbiam gościa, to sądzę, że przestał się rozwijać, nie dodaje do swoich filmów nic więcej poza tym, co już wypracował. Poza tym na cholerny minus za zupełnie niedorzeczne akcje w roli głównej z Django, który występuje jako połączenie Rambo, MacGyvera i Chucka Norrisa w jednym – co czyni ten film cholernie przekoloryzowanym.