Film z bardzo ciekawą grą aktorską i ścieżką dźwiękową, ale niestety z naciągniętą fabułą. Mianowicie chodzi mi o wymyśloną strategię uwolnienia Broomhildy. Pomysł dotarcia do Calvina polegał na tym, że Schultz przedstawia się jako entuzjasta walk mandingo, a wystarczyło podać się za plantatora poszukującego niewolnicy znającej język niemiecki. No ale wtedy de facto nie byłoby filmu, a właściwie akcji, w którym sceny zbryzgającą krwią wywołujące uśmiech na twarzy widza, niejako czynią z niego sadystycznego kpiarza z poważnego tematu jakim było niewolnictwo, a potem segregacja rasowa i rasizm, który ciągle istnieje. Tarantino zrobił kolejny film według dewizy: "wiem czego potrzebujecie żeby się dobrze bawić przy oglądaniu filmu, więc to wam dam... wystarczy dużo krwi". W filmie można wyczuć też momentami sceny w klimacie stylu Jima Jarmuscha i oczywiście Sergio Leona, które w tym wypadku można usprawiedliwić jako złożenie hołdu twórcy spaghetti westernu. Podsumowując "Django Unchained" stwierdzam, że najmniej jest w nim "Tarantino", bo nie może być jego więcej, skoro jego autorski pomysł na film sprowadza się do zapożyczeń od innych twórców kina oraz zwielokrotnienia efektu bryzgającego ketchupu w scenach akcji .