z cyklu: je suis fatigue..

francuzi, portosy, wiadomo.. mają co, mają gdzie, mają z kim, mają czym, ale słowa im przeszkadzają.. zaczynają myśleć co znaczy chodzić, po czym natychmiast się przewracają.. widzą zagadki wszędzie tam, gdzie czegoś nie rozumieją..

okraszona niewesołym poczuciem humoru zabawa na poważnie. przedpośmiertna korespondencja (częściowo) pośmiertna (godardowi już się odleciało) tonie w zagadkach i niedopowiedzeniach, domysłach i mętnej poetyce. ma to swój urok, owszem, nie powiem, ale gubi istotności. poza tym ja zbyt wiele pięknej, przedpośmiertnej, wykraczającej poza fizyczność korespondencji wizualnej niejakiego jonasa mekasa widziałem, bym mógł przyjąć tę bezkrytycznie, z pełnym dobrodziejstwem inwentarza.

dzieło ewidentnie cierpi poważne braki rzetelnej roboty redakcyjnej. ktoś powinien był tam z nimi siedzieć i zadawać właściwe pytanie, a nie tak - puszczać samopas i hulaj dusza, wszystko można, jakoś się pomontuje. szkoda, że pod ręką nie było akurat wolnego żadnego wernera herzoga.

gmatwaniną zagadek i innych przeciwności przykrywa się tu nieumiejetność mówienia rzeczy wprost po prostu; przysłania się ją tak zwanym skomplikowaniem, do którego słowa nie docierają. to co niewypowiedziane zrazu pęcznieje nabierając cech niewypowiadalnego - w istocie zaś jest tylko napuszczaniem fałszywego poczucia głębi. drzewem bez korzeni.

kończąca się na sobie gra wstępna niepotrzebnie rozbudza ochoty. donikąd nie prowadzi. bohaterowie stroją miny, prężą poetyckie pozy, miast się tak zwyczajnie, po ludzku, na siebie otworzyć. dwa umysły stojące twardo naprzeciwko siebie, które w żadnym wypadku nie chcą się połączyć, a o idei trzeciego umysłu nigdy nie słyszały. poetycki akt seksualny wisi w powietrzu jak pierwszy gol w meczu zakończym bezbramkowym remisem.

all day long just ping-pong and no synteza makes artist look stupid.