Jak zrobić świetny horror i nawet się nie wysilić ? Odpowiedź jest prosta. Scenariusz powinien być kompilacją traumatycznych wspomnień weteranów Wielkiej Wojny. Samo to gwarantuje sukces a tu mamy więcej. Przede wszystkim realizm scenerii uderza w twarz widza od pierwszej sceny. Wszędzie brud i błocko. Szczury ucztują na zwłokach a żołnierze dostają szału. Niewątpliwie była to typowa sceneria i hleb codzienny na froncie zachodnim. Weźmy taką 3 bitwę o Ypres. Wojsko Brytyjskie utknęło w błocie i uporczywie ponawiało ataki na rozkaz dowódcy który nie dopuszczał do wiadomości, że jego wielka ofensywa już dawno temu zakończyła się rzezią i nie da się przebić za okopy Niemców nie ważne ile setek żołnierzy rzuci przeciw karabinom maszynowym, artylerii i bunkrom. Tutaj właśnie taką ofensywę widzimy na samym początku. Beznadziejny zryw który kończy się zdziesiątkowaniem kompanii. Tym jednak razem w chaosie wojny chemicznej i mgle kilku przetrwałach żołnierzy daje radę dotrzeć gdzieś do Niemieckiego okopu. Nie mają łączności, bo w czasach I wojny łączność z walczącymi urywała się zazwyczaj gdy tylko opuszczali macierzysty okop, wielki + za realizm.

Brytyjczycy przejmują więc fragment wielkiego labiryntu wrogich umocnień bezsensownie czekając na posiłki. To również była codzienność na froncie zachodnim. W wyniku wielkich ofensyw niejednokrotnie jedna z walczących stron dawała radę zdobyć niewielki fragment okopów wroga po czym utrzymywała się tam jakiś czas nim została wyparta. Takie miejscowe sukcesy jedynie potęgowały odrealnione wizje dowódców i stawały się często pretekstem do wysyłania kolejnych podwładnych na śmierć. Czy więc mamy tu do czynienia z filmem historycznym ? Tak i nie. Tu autorzy nie dają jednoznacznych odpowiedzi. Można uznać, że film jest zlepkiem wspomnień i urojeń cierpiącego na nerwicę frontową szeregowego Szekspira. Główny protagonista ma zaledwie 17 lat i na fali entuzjazmu jakie przetaczały się podczas wojny przez społeczeństwa walczących krajów, zaciąga się zawyżając swój wiek. Tu też nic odrealnionego. Takie incydenty zdarzały się ciągle i częstokroć nawet wykryte były ignorowane. Tutaj jednak nie tylko tło filmu jest wspaniałym obrazem tej najczarniejszej karty w historii ludzkości. Tutaj mamy więcej. Znacznie więcej. Film jest tak realny, że wręcz trudno kwalifikować go jako horror. Zdarzają się oczywiście wpadki ale nieliczne. Niemal do samego końca trudno jest wątpić w to iż mamy do czynienia z filmem grozy. Moim zdaniem tak nie jest. Jest to po prostu trafna parafraza na horror który miał miejsce na froncie. Deszcz, zimno i ciągła groźba śmierci wpleciona w niekończącą się bezczynność faktycznie doprowadzały wielu żołnierzy poza kres wytrzymałości psychicznej.

Tutaj przechodzimy do postaci. Są one dość symboliczne. Odział o którym opowiada film jest jednocześnie przekrojem ludzkich charakterów. Poza głównym bohaterem któremu początkowy naiwny entuzjazm szybko wietrzeje spod hełmu zastąpiony przez pacyfizm, pojawiają się socjopata, służbista, dewot, ateista, nacjonalista oraz odcięty w dużej mierze od rzeczywistości oficer. Praktycznie więc mamy tu przekrój ludzkich zachowań z tego okresu. Co więcej postaci są prawidłowo a czasem wręcz znakomicie zagrane.

Muzyka też nie zawodzi. Buduje i tak gęsty a zarazem jakże realistyczny klimat aż do końca. Sam finał również emanuje symboliką.

Moim zdaniem film powinien być obowiązkową pozycją dla każdego kto chciałby zobaczyć jak wyglądała "Wojna która zakończy wszystkie wojny". Jak wyglądała z perspektywy zwykłego żołnierza, powoli zapadającego się zarówno w błoto okopu jak i otchłań szaleństwa. Ostatecznie wojna ta zniszczyła cale pokolenie mężczyzn. Niektórzy zginęli na froncie, inni stali się kalekami a jeszcze inni nigdy już nie odzyskali zdrowych zmysłów.

Stanowczo polecam 10/10.