To, że treść filmu jest ciekawa, spójna i skłania do refleksji wcale nie oznacza, że mamy do czynienia z dobrym filmem. Często czytam ze zdumieniem, że ludzie oceniają filmy w takich samych kategoriach w jakich ja oceniłbym literaturę.
Dolina cieni to najkrócej mówiąc film o poruszaniu się w przestrzeni Swedenborga i piekle jako cyklu powtórzeń. Temat wałkowany wiele razy, choćby w Drabinie Jakubowej (celowo ten tytuł jako, że w obu mamy do czynienia z wojną). I choć Drabinę... ogląda się z niesłabnącym zainteresowaniem to w tym przypadku w którymś tam momencie przestaje nas w ogóle interesować los bohaterów. Wszystko przez realizację. Czasem niepokojąco przypomina takie spektakle teatru telewizji jakie Telewizja Polska serwowała dzieciom, troszkę tajemnicze, trochę straszne. I przyznam, że jestem pełen uznania dla scenografii bo brud, wilgoć okopów wypadają rewelacyjnie. Niestety już szaleństwo w jakie popadają żołnierze jest odtworzone zupełnie niewiarygodnie, zachowania nieracjonalne drażnią, nie pomaga też muzyka, której patetyczne czasem unissono nijak się ma do tego co widzimy na ekranie. Film jest zbyt przerysowany, bliżej mu do spektaklu telewizji niż do filmu. I w sumie taki spektakl mógłby być całkiem znośny, niestety reżyser przypomina nam często, że jednak chodzi o film.
Widać, że ktoś miał zacięcie, ale zabrakło doświadczenia i wyszedł z tego gniot. Moim przynajmniej skromnym zdaniem.