Myślałem, że Lars kręcący film o seryjnym mordercy będzie spełnieniem marzeń, a zamiast tego obejrzałem marną kopię Nimfomanki. Po raz kolejny dostajemy bohatera, który spowiada się ze swojego życia i swojej chorej fascynacji osobie, która pod koniec filmu odgrywa kluczową rolę w zwieńczeniu historii. Lars znowu atakuje nas dziełami artystycznymi, ale o ile choćby w Melancholii były one pojedyncze, starannie dobrane i nawiązujące do wydarzeń, o tyle tutaj dostajemy w 10s mieszankę obrazów, których ani nie zdążymy zarejestrować, ani nie zdołamy docenić, bo w żaden sposób nie łączą się z fabułą. Może następnym razem Lars powinien przemyśleć użycie narzędzi z filmów, w których one zadziałały, bo w tym wypadku zaprezentował obraz długi, nudnawy i bazujący na próbie zszokowania widza, jednocześnie starając się go przekonać, że jest to dzieło artystyczne nie wiadomo jakiej rangi. Może gdybym nie widział wcześniej innych jego filmów, to by mi się spodobało?