I muszę powiedzieć, że film pozostawił mnie z mieszanymi odczuciami. Zacznę jednak od tego co mi się spodobało.

Zdecydowanie najlepszym elementem filmu jest Matt Dillon. Jako psychopatyczny Jack wypada fenomenalnie. Jest okrutny i przerażający, a przy tym opanowany i skupia na sobie pełną uwagę widza, który nienawidzi Jacka całym sercem. Sceny przemocy, tortur i morderstw są świetnie zrealizowane, szokują, ale nie obrzydzają. Poza tym ten trwający 155 minut film przez większość czasu wbija w fotel i nie dłuży się.

Z drugiej strony niestety najnowszy film von Triera to wypełniona zbędna filozofią i intelektualizmem produkcja. Rozmowy Jacka z Wergiliuszem to katorga dla uszu. Jakby tego było mało dostajemy całą masę dopowiedzeń bez których spokojnie można się było obyć. To smutne, bo pomiędzy scenami mocnymi i świetnymi dostajemy bezsensowne monologi bohatera, które spowalniają akcję i rozpraszają uwagę widza. Sam scenariusz również niestety przeciętny.

Lars von Trier swoimi filmami lubi dzielić widzów. Jedni je kochają, drudzy nienawidzą. W kwestii The house that Jack built jestem gdzieś po środku. Dla mnie jest filmem średnim, w którym niewiele byłoby trzeba poprawić, aby stał się filmem dobrym. Najlepiej jednak obejrzeć samemu, by wyrobić sobie własne zdanie na jego temat.