Przepiękny wizualnie i zanurzony w tradycji portret społeczności Berberów, nazywających siebie Amazigh, czyli wolnymi ludźmi, mieszkających w wysokich górach Atlas w Maroko. Ponad tysiącletnia historia marokańskich Amazigh przetrwała tu głównie w formie ustnej i jest przekazywana z pokolenia na pokolenie dzięki gawędziarzom i bardom w języku Tamasigh. Film w audiowizualnej formie ukazuje bogactwo berberyjskiej kultury w zakresie treści, formy i symboliki. Portretuje z perspektywy czterech pór roku pewną niewielką wieś u podnóża gór Atlas i mieszkającą tam społeczność, która od kilkuset lat pozostaje taka sama pomimo szybko następujących społeczno-politycznych przemian w Maroko. Zimy są tu tak mroźne, że ludziom niemal trudno je przetrwać, a dzieci przestają chodzić do szkół. Piękno powraca wraz z wiosną, jak twierdzi główna bohaterka filmu – szesnastoletnia mieszkanka wsi o imieniu Khadija. Jej starsza siostra Fatima wychodzi za mąż pod koniec lata, a ostatnie chwile, jakie spędzają razem w domu i na łonie natury przepełnia melancholia i poczucie czasu, który bezpowrotnie przemija.

Khadija lubi się uczyć i chodzi do szkoły, bo w przyszłości chce zostać prawnikiem, o ile pozwoli jej na to męska starszyzna. Fatima za parę miesięcy wyjedzie z mężem do Casablanki. Obawia się małżeństwa z nieznanym mężczyzną i podobnie jak młodsza siostra chciałaby pracować bez względu na wszystko. Wielowiekowe tradycje i styl życia przenikają tę wiejską społeczność, która za wszelką cenę próbuje oprzeć się nieuniknionym zmianom. Film jest powolną, ale bardzo wnikliwą i precyzyjną obserwacją codziennego życia ludzi, zawieszonych gdzieś między przeszłością a teraźniejszością, tradycją a potrzebą zmiany, dzieciństwem a dorosłością. Słowa w idealny sposób uzupełnia w tym filmie obraz – rejestracja otaczającej bohaterów poddanej upływowi czasu rzeczywistości. Film jest pierwszą częścią planowanej przez reżyserkę trylogii.