Bardzo łatwo było mi zrozumieć, co czuje główny bohater, bo sam próbowałem/próbuję o kimś zapomnieć. Można powiedzieć, że w pewnym momencie wręcz wszedłem w jego skórkę.
Film naprawdę godny polecenia.

Masz rację. W dodatku świetne aktorstwo, szczególnie w wykonaniu D. Craiga.

"W zadnym filmie nie widziałam wcześniej takiego motywu pogodzenia się i pożegnania z faktem, ze urojenia są tylko urojeniami i zapomnienia o nich."

Mała poprawka się należy. Żona i dzieci Petera to nie były zwidy, tylko duchy. Mamy na to solidny dowód, gdy Elizabeth otwiera drzwi i potrząsa wisiorkami pod koniec filmu.

Natomiast normalny wygląd chałupy, światło w domu itp. to prawdopodobnie iluzja będąca wytworem Elizabeth, która nawet samą siebie przekonała że żyje :P

"Piękny umysł".