Na początku wydawać by się mogło, że będzie to tylko jeden z tych niezliczonych horrorów w stylu końcówki lat 90-tych i początku milenium, gdzie logika wydarzeń i zachowań bohaterów poddane są ciężkiej próbie, a grupka młodych bohaterów eliminuje się właściwie nawzajem napędzana głupotą i naiwnością scenariusza. I przez długi czas okazuje się, że faktycznie tak jest dlatego nie mogę wystawić wyższej oceny. Momentami jest też sucho, poziom humoru do najwyższych nie należy.

Oglądasz tu tak naprawdę już którąś tam z kolei wariację scenariusza: bohaterzy uwięzieni w domu grozy kamerowani przez jakąś tam tajną grupę. Z tym że głupota niektórych scen stawia cię ponad tym wszystkim, bo naprawdę trudno uwierzyć, że to coś więcej niż tylko film.

Ale z drugiej strony, od pewnego momentu film nabiera większego tempa, a przede wszystkim kreatywności. Zakończenie z całą maścią wszelakich potworów i dziwnych stworzeń to z jednej strony prawdziwy ukłon dla fanów horroru, a z drugiej po prostu czysta rozrywka. Ostatnie pół godziny stoi na dobrym poziomie i sprawia dużo frajdy. Choć występ Sigourney Weaver w rozstrzygnięciu uważam za zbędny.

Gdyby nie te ostatnie 30 minut, to powiedziałbym, że to film wyjątkowo wtórny, sztuczny. Typowe, holywoodzkie, wyciśnięte z jakichkolwiek wyższych emocji kino przeznaczone dla masowego odbiorcy. Dobrze, że w końcówce twórców jeszcze bardziej poniosła wyobraźnia, bo sporo w moim odczuciu naprawiło to sytuację.

Moja ocena: 6/10.