Film z serii: zaserwujmy widzom rozsypankę z poszczególnych scen, którą pod koniec ułożymy w miarę logiczną całość,a następnie nie dajmy żadnej puenty - niech interpretują. Niestety,takie filmy nie mogą się bronić jedynie dzięki interpretacji. Ale i tak jest dobrze, bo w porównaniu do Lyncha, historia jest w miarę skomplikowana i niesie ze sobą ładunek emocjonalny (w jego filmach za to, historia była prosta jak cep, a jej opowiadanie było takim czary mary, jakby to było co najmniej streszczanie biblii). Historia ma sens, konwencja i świat przedstawiony jest sprytnie ukryty przez senne majaki Donalda, a całość oscyluje pomiędzy tematem podróży w czasie(a raczej przewidywania przyszłości) a brakiem przystosowania się głównego bohatera do otaczającego go świata. Puenta pozostaje otwarta - jak najbardziej, ale przez to również wiele scen, przedmiotów, postaci często zostaje uznanych za coś symbolicznego i wartego analizy. W tym momencie staje się jedynie pasmem ruchomych obrazków, za pomocą których reżyser żartuje sobie z widza lub ma coś do przekazania, ale nie chce tego mówić bez ogródek.
Bo jeśli odrzucić możliwości interpretacji to film staje się niewyobrażalnie...dziwny. Nie nadaje się ani na psycho-dramę, ani na film młodzieżowy, ani na saj faj. A może takie miało być założenie tego filmu?
Ale soundtrack ma fajny.
Nie lubię takich filmów, chociaż ta pozycja w swojej lidze i tak jest mocna. To chyba dlatego,że hipnotyzuje widza od początku seansu. Szkoda,że konkluzja opowieści nie spełniła moich oczekiwań.
Jak już się bawić w układanki, to trzeba mieć cel. Za same chęci i zmuszanie do interpretacji, której być może nie potrzeba, nie mogę dać wyższej oceny.

PS: Ostatnie sceny podczas piosenki "Mad World" - ile razy ja sobie coś takiego wyobrażałem. Prawdopodobnie to zaważyło na ocenie 6 i ostatecznym wydźwięku filmu(tak, to jest interpretacja).