też zwróciłem na nie uwagę - bardzo długie i skomplikowane. Od razu przypomniała mi się pierwsza scena z Ludzkich dzieci - też mistrzostwo.
Nie zgadzam się tylko co do dalszych ujęć - moim zdaniem są również genialne. U mnie ma [9/10]

Znakomite otwarcie i zakończenie. Reszta to woda.

Otwarcie genialnym nie jest, ale znakomitym (pod względem pomysłu i wykonania) i owszem – proste ujęcia, trochę teatralnych błędów, ale i tak robi wrażenie.
Ostatnia scena na moście miażdży intensywnością. Znowu szczur w klatce – ulubiony motyw Wellesa – i znowu znakomicie przedstawiony. Za tą scenę podniosłem ocenę oczko w górę.

Po kolei – intrygi tu nie ma, akcji mało, zwrot w fabule jest słabo zaakcentowany (dla reżysera istotniejsze było to, co z tego zwrotu wyniknie, niż sama scena zwrotu). Postaci anonimowe – tylko Quinlan jakoś się prezentuje, reszty nie pamiętam nawet z twarzy.
Jest mrok, jest posępnie, są świetne zdjęcia (kamera w 90% scen jest w ruchu!) i muzyka. Orson jakby taki przygaszony, niemrawy - i tak miało być.