Niby nic się nie dzieje, niby każda scena podobna i niby kompletna nuda. Ale jeśli w jakikolwiek sposób emocjonalnie zaangażować się w ten film, odkrywa się jego prawdziwą siłę - porażający wręcz realizm. Porażający, bo takie przedstawienie ludzkiej egzystencji na pewno nie nastraja optymistycznie. Jednocześnie trudno powiedzieć, że fabuła jest wymyslona i oderwana od realnego świata. Czyli co? Patrzymy na samotność bohaterów, na walkę z własnymi słabościami i odnajdujemy tam po części siebie?
Przez pewien czas z tego filmu bije pewien rodzaj ciepłam który trudno zdefiniować, ale który, przynajmniej do mnie, przemawia całkowicie. A samo zakończenie - rewelacyjne. Żaden klasyczny happy end, nadal pewien smutek i nostalgia ale jakby nieco wyciszona. I pełne nadziei spojrzenie w przyszłość.
Jak dla mnie 10/10, choć jeśli ktokolwiek powie, że to za wysoka nota, mogę sie wytłumaczyć być może zbyt duzym zaangażowaniem emocjonalnym.