Kolejny film Roberta Altmana, twórcy takich obrazów jak "Pret-a-porter" czy
"Kto zabił ciotkę Cookie, to solidne kino obyczajowe. Tytułowy Doktor T.
(Richard Gere) to zamożny ginekolog, którego klientki należą do tzw. high
society: są piękne, bogate i... bardzo samotne. Każda z nich po cichu
podkochuje się w swym lekarzu. Czasami ich uczucia są aż nazbyt widoczne
(każda kobieta się ze mną zgodzi, że wizyta u ginekologa- swoją drogą rzecz
mało przyjemna - każdego tygodnia jest absurdem), gdy widzimy po raz kolejny
tę samą pacjentkę (Turner), tylko w innym - ale równie seksownym - stroju i
nowej fryzurze.
To właśnie kobiety są sensem życia Dr. T - jego żona, szwagierka, córki,
pacjentki są całym jego światem. T. to wzorowy mąż, ojciec i obywatel. Jego
jedyne hobby i odskocznia od "kobiecej" codzienności to regularne polowania
i wizyty na polu golfowym w towarzystwie przyjaciół...
Tym, co zaskakuje w trybie życia tytułowego bohatera, jest jego monotonia.
Dr. T. żyje według schematu :dom-praca-dom-hobby-praca; każdy jego krok jest
przemyślany. Nawet zdrada jest niejako "zaplanowana" - jego romans z Bree
(Hunt), trenerką golfa, jest zupełnie pozbawiony spontanicznośći i
romatyzmu.
W pewnym momencie pojawia się rysa na tym -niemalże- idealnym obrazie. Pani
doktorowa (Fawcett) zaczyna cierpieć na poważne zaburzenia psychiczne,
której przyczyną jest zbyt idealne życie. Okazuje się też, że jego starsza
córka (Hudson), szykująca się do ślubu....
W dość przewrotny sposób Altman pokazuje wnętrze złotej klatki, cichy dramat
ludzi którzy mają wszystko i nic więcej do zdobycia. Film ogólnie warto
zobaczyć jest dobrze nakręcony, porządnie zagrany. Na miejscu Gera, którego
nie lubię, wolałabym zobaczyć na przykład Pierca Brosnana albo Harrisona
Forda. Tło natomiast - czyli wszystkie kobiety Dr. T. - jest rewelacyjne:
począwszy na Reid (American Pie) i Hudson (U progu sławy), a na Hunt (Czego
pragną kobiety, Lepiej być nie może) skończywszy.