Z pewnością jest to ważny film nie tylko dla miłośników gatunku. Zauważmy różnice w stosunku do współczesnego kina.
Efekty specjalne --) nie tak spektakularne jak dziś, ale może przez to jeszcze lepsze, bo widz ma wrażenie, że to, co się dzieje, naprawdę ma miejsce.
Charakteryzacja --) w scenie z udziałem "zmarłej" Miny charakteryzatorzy zrobili swoje, wampirzyca wygląda bardzo naturalnie.
Scenografia i kostiumy --) pamiętam wersję z 1992 r., gdzie to wszystko było nad wyraz przesadzone. Za dużo kolorów, które zlewają się w jedno, u Badhama dominuje czerń i szarość (u Coppoli zaś czerwień, róż i inne działające jak płachta na byka barwy). Mamy po prostu zwykłe wiktoriańskie miasteczko. "Drakuli" Badhama na pewno nie można zarzucić realizmu.

Zgadzam się z Wami w 100% i w związku z Waszymi postami przyszła mi na myśl taka uwaga, że współczesne filmy mają bardzo często w sobie jakiś defekt nienaturalności. Aktorzy wyglądają pięknie, nie ma tematów tabu, efekty specjalne na wysokim poziomie, ale czegoś brakuje... Może to kwestia doboru filmów, bo trafiają się naprawdę świetne, ale bardziej chodzi mi o średnią, ogólny styl.

nie uważacie, że Mina jako zombie-wampir, to był nietrafiony pomysł? Przecież wampiry tak nie wyglądają, wręcz odnosi się wrażenie, że jest on coraz młodszy. A tutaj jakieś zombie, nie wiem, dla mnie to było dziwaczne. Chyba, że dlatego, że umarła zanim zamieniła się w wampira.

Ja obstawiam raczej wersję, że nie piła ludzkiej krwi; u Anne Rice Lestat też wygląda podobnie (przed tym, jak zakłada kapelę rockową:)