Film w pełni świadomie bawi się z konwencjami gatunkowymi. Jeżeli spodziewamy się tego, jak zostaną rozwiązane pewne sytuacje, to film na pewno w kilku miejscach nas zaskoczy. Oczywiście jest wypełniony kilkoma kliszami znanymi z kina akcji, ale rozwiązania, które łamią schematy są tak smaczne, że o niedoróbkach się po prostu zapomina. To wysokooktanowe i maksymalnie krwawe widowisko, które nie bierze jeńców. Dodatkowo świetnie zmontowane. Wykorzystując kilka trików tak bliskich współczesnym twórcom nie zamienia się w epileptyczną dyskotekę. Szarżuje tam gdzie jest to wymagane. Dodatkowo mamy możliwość obserwować jedną z najciekawszych prezentacji slow-motion w historii kina, bo… uzasadnioną fabularnie. Reżyser ma świadomość tego, że film to medium wizualne i jest oszczędny w ekspozycji. Pokazuje, zamiast tłumaczyć. Zasady funkcjonowania arsenału Dredda? Wystarczy zwykłe pokazanie wskaźnika, który sprawdza zgodność DNA użytkownika, dzięki czemu widz już wie, że coś się wydarzy, jeżeli nieupoważniona osoba chwyci za tą spluwę. Wszystkie wydarzenia idealnie wpisują się w realia świata przedstawionego, a akcja jest niezwykle logiczna.