Generalnie noty polskich filmów na filmwebie są nieco zaniżone. Stosuję zatem na własny
użytek pewną zasadę przy sprawdzaniu ocena tj. ocena filmu polskiego +1 i na ogół dobrze mi
się to sprawdza. W przypadku tego filmu 5,6 + 1 = 6,6 co by się zgadzało bo to sympatyczny film
z dobrymi rolami Ostrowskiej i Globisza, który choć mówi o trudnych sprawach to jednak dzięki
optymizmowi głównej bohaterki i pozytywnej poetyce filmu nie przygnębia. Happy end też w
polskich dramatach dość niespotykany też mile zaskakuje. Ostatnio polskie kino to albo
historyczno-martyrologiczne gnioty albo denne komedie romantyczne, więc film ten odebrałem
z satysfakcją

Oczywiście to nie jest żadne arcydzieło bo ewidentnie brakuje w nim wyraźnie zarysowanej
dramaturgii tak jakby autorzy zapomnieli o głównej zasadzie dramatu (wstęp, rozwinięcie,
kulminacja, zakończenie) ale uważam także, że błędem jest czepianie się do pewnych
nielogiczności filmu czy niedokończonych wątków (jak ten z "sympatyczną" siostrzyczką
bohaterki). W tym filmie nie o to chodzi. To nie jest kino faktu tylko kino emocjonalne. Ten film
ogląda się emocjami a nie rozumem.