Poczytałem komentarze ludzi i z wieloma się nie zgadzam. Po pierwsze kto komu zabrania mieć
marzenia? odpowiedź brzmi nikt. Po drugie sama bohaterka zaoferowała się tym, że podejmę
pracę w Paryżu, więc od czego miała uciekać?

Powinni wyjechać i coś zmienić w swoim życiu i taka powinna być puenta. Czy byliby
szczęsliwsi? Odpowiedź brzmi NIE, bo ona była już nieszczęsliwa będąc w USA - szczęscie nie
zależy od miejsca zamieszkania tylko od tego ile masz miłości w SOBIE. Jak masz miłość w
sobie to możesz kreować świat i robisz to co kochasz!

Natomiast on miał szansę własnie przeżyć to w Paryżu i odnaleźć siebie (chociaż on). Myślę, że
głowna bohaterka miała świetne zamiary.

Poza tym bohaterowie nie mogli siebie kochać - po pierwsze zabijali się papierosami i zdradzali
nawzajem, więc gdzie tutaj jest zaufanie czyli główny składnik miłości? NIE MA

Jedyna szansa dla nich to wspólne odnalezienie samych siebie, wtedy mogliby pokochać siebie
nawzajem, a jak wiemy w filmie bohaterka uświadomiła sobie, że męża po prostu nie kocha.

A ci co twierdzą, że miłość musi kojarzyć z cierpieniem - mogę udowodnić, że tak nie jest. To jest
rodzaj uzależnienia od 2 osoby, ale na pewno nie miłość.

FIlm ogólnie bardzo dobry.