Zgadzam się, sporo osób po prostu nie zrozumiało tego filmu i wynika to z różnych spraw. Dla mnie jest przepiękny, trochę odnajduję w niej siebie. Ona chciała czegoś niesamowitego, zwykłe, szare życie - dla wielu pewnie szczęśliwe - jest nie satysfakcjonowało. Ona miała inne wyobrażenie o świecie i nie mogła się pogodzić, z rzeczywistością. Tak, Paryż to tylko ucieczka, a przecież problemy podążają za nami, gdziekolwiek nie pojedziemy. Reasumując, film ciężki w odbiorze i nie dla każdego, ale naprawdę piękny.

Wydaje mi się, że April znużyła szara rzeczywistość i codzienna monotonia, życie z dnia na dzień. Paryż był pomysłem, może oderwaniem od rzeczywistości, ale jednak byłaby to zmiana, która być może dawałaby nadzieje na lepsze życie. April wpadła przecież na pomysł, że tym razem to ona będzie pracować, a Frank zajmie się rozwojem osobistym i przemyśleniem pewnych kwestii w swoim życiu. April chciała czegoś więcej. Jeżeli chodzi o Franka sądzę, że jednak nie do końca jej pomagał, nie potrafił ujrzeć, że życie, które dotychczas prowadziła nie było jej spełnieniem.

April nie byla chora i na tym caly dramat tego filmu polegal. Ludzie bedacy w depresji nie maja zadnych nadziei i planow - przyjmuja rzeczywistosc taka jaka ona jest i nie maja sily, zeby cokolwiek zmienic, topia sie w tej beznadziei i nie wiedza jak sie z niej uwolnic. A ona chciala walczyc o szczescie. I walczyla, dosc efektywnie - to cale pakowanie, pojscie do urzedu po wizy - przygotowywala sie wzorowo. April miala wieksze aspiracje niz jedynie bycie matka i zona, ktora zajmuje sie tylko dziecmi i domem. Chciala od zycia wiecej, co w tym zlego? Z momentem kiedy wpadla na pomysl wyjechania do Paryza, jej postac zmienila sie diamtralnie - byla szczesliwa, usmiechnieta, pelna zycia, zapomniala o klotniach, wyprawila Frankowi cudowna kolacje z okazji urodzin, powtarzala, ze go kocha... Bardzo dokladnie widac pozniej gdy z momentem kiedy ta nadzieja zostala jej brutalnie odebrana, kiedy Frank oznajmil, ze jednak nigdzie nie pojada, jak bardzo jej oczy przygasly i jak bardzo stala sie obojetna na wszystko. Po tym stala sie zupelnie obojetna i przybita.

Nie potepiam jej zachowania. Rozumiem jej doskonale. Wiele osob zmienia kraje, prace i sa szczesliwi. Jestem tego przykladem. Wyrwalam sie z malej wioski, w ktorej mialam dobra, ciepla posadke jako nauczycielka j. angielskiego, dorabialam sobie na kursach + lekcje prywatne, ale chcialam wiecej, chcialam doswiadczac, poznawac nowych ludzi, podrozowac... I tak tez zrobilam. Uskladalam pieniadze i zrewolucjonizowalam swoje zycie wyjezdzajac zupelnie sama do innego kraju. Poczatki byly koszmarne, ale wiara w to co sie chce byla wieksza. Jestem szczesliwa. Na wsi nie bylam - budzilam sie kazdej nocy po kilka razy i pamietam to uczucie przechodzace przeze mnie i swiadomosc, ze mi zycie przecieka przez palce.

Mysle, ze osoby godzace sie na zycie April sa w depresji - siedzacy w tej "hopeless emptiness" i nie chcacy od zycia czegos wiecej niz ono nim jest. Jezeli Ci zle, to zmieniaj. Jak zmienic nie mozesz, to zaakceptuj. Przeprowadzka do Paryza? To wcale nie jakis wyimaginowany plan. Ludzie stale podrozuja na swiecie, zmieniaja miejsca zamieszkania. Z dorbym planem i determinacja, wszystko sie uda. A na koniec:

Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover."

-- Mark Twain

I po polsku (jakby ktos kula z angielskim):

Za dwadzieścia lat bar­dziej będziesz żałował te­go, cze­go nie zro­biłeś, niż te­go, co zro­biłeś. Więc od­wiąż li­ny, opuść bez­pie­czną przys­tań. Złap w żag­le po­myślne wiat­ry. Podróżuj, śnij, od­kry­waj.

-- Mark Twain

Mogłaś rozwijać się i poznawać ludzi w Polsce, w swojej okolicy. Czym się różni tamto miejsce od tego w którym byłaś ? Tylko tym, że wydaje ci się, że jesteś szczęśliwa i spełniona ?

Depresja to jest stan obniżenia nastroju, nic się nie chcę, zrywa się kontakty z ludźmi, w ogóle znikają pasję i człowiek się trochę wewnętrznie poddaję. Tutaj tego nie zauważyłem. April szukała szczęścia na zewnątrz, a powinna w sobie. To samo jej partner. Samo wyrwanie się ze schematu rodzinnego nie dałoby im szczęścia również w Paryżu, ale sama idea i plan wyjazdu był nie tylko aktem odwagi, ale był dość realny (biorąc pod uwagę to, że mieli oszczędności na pół roku życia). Zobaczcie co mówi ten niby chory człowiek w tym filmie. Mówi samą prawdę, a tylko prawda daje szczęście.

ale sama idea i plan wyjazdu był nie tylko aktem odwagi, ale był dość rea


co w tym odważnego ?