Jezus Maria, o Anielko, o jasny pieron!
Wiedziałam zawsze, że filmy z Bollywood nie są zbyt ambitne, wiedziałam zawsze, że są kiczem. Przedwczoraj około godziny 22:45 napotkałam na swojej drodze film Droga do miłości, który to zdobyłam kiedyś dla koleżanki. Nie miałam zielonego pojęcia, że to tego typu film! Czas trwania - 2:41:18 zasugerował mi raczej, że będzie to jakaś ambitna historia. Nie mogłam się powstrzymać, wyznaję zasadę, że zanim nazwę coś shitem, muszę to poznać. Zmogłam się i obiecałam sobie, że obejrzę. Na szczęście po 1:22:47 pojawiły się jakieś krótkie pseudo-napisy, a dokładniej mówiąc, przypomniano mi kto jest scenarzystą i reżyserem tego filmu. Uznałam to za doskonały moment na przerwanie projekcji. Nie myślcie sobie - jeszcze nigdy nie porzuciłam filmu, zatem wczoraj wieczorem zmierzyłam się z drugą jego częścią.
Nie widziałam nigdy czegoś takiego. Nie wiem, jak mam to określić, może największy chłam, jaki kinematografia miała okazję gościć w swych progach? Gramatycznie wyszło mi to zdanie średnio, ważne, że logicznie całkiem nieźle. Byłam przerażona, już na samym początku akcja przebiegała żenująco. Mówią sobie po angielsku od czasu do czasu, nie mam zielonego pojęcia dlaczego, ale wiem, że to najtragiczniejszy język angielski, jaki miałam kiedykolwiek okazję usłyszeć w filmie. Stroje... niektóre są normalne, inne żałosne - kolorowe, świecące, błyszczące - cała esencja kiczu w jednym filmie - można to uznać za dokonanie! Nie mam pojęcia, czemu bohaterowie kiedy mówią, w istocie drą się jak na japońskich kreskówkach? Czy oni nie mają jakichś normalnych aktorów? Bo gra aktorska nie wykracza poza dokonania dzieci w polskich przedszkolach, prezentujących jasełka. Co jakiś czas bohaterowie zaczynają śpiewać, niestety nie jest to tłumaczone na język angielski, ani nawet na polski (mimo że to wersja z lektorem!). Nagle z bohaterem tańczą wszyscy wokół, mają układ choreograficzny, którego nie powstydziłaby się Britney Spears (a może i odwrotnie?), najfajniejsze jest to, że jeden facet śpiewa w filmie 55 różnymi głosami - oni to tam mają talent! Każda kobieta posiada zaś głos operowy - prawdziwie muzykalny naród. Fabuła tandetna, ale nie to jest najgorsze, najgorszy jest rozwój akcji i poszczególne sceny, serial brazylijski pierwszej klasy, tylko w trochę innym wydaniu. Kiedy usłyszałam dialogi, myślałam, że ten film jest parodią! A tu zdziwka, nie jest bynajmniej. Ujęcia niczym w "Modzie na sukces". Z pełną odpowiedzialnością przyznaję, że filmy z Bollywood to największe dziadostwo, jakie nazywa się filmem.

Kiedy sobie jednak teraz do tego wracam, z dystansem, to dochodzę do wniosku, że miło się oglądało, bo było aż tak głupie, że śmieszne.