Bunuel stara się w sposób bezpośredni powiedzieć dlaczego nie wierzy w boga? A może prościej- dlaczego tego boga zwyczajnie nie ma... Robi to w właściwym sobie stylu. Podróż przez Pismo Święte okiem ateisty, to pielgrzymka do miejsc modłów tysięcy ludzi. SPOILER Rozpoczyna się ona od spotkania z samym antychrystem, a kończy na demaskacji fałszywych relikwii i upadku "świętego miejsca". KONIEC SPOILERA

Ujął mnie jak zwykle styl prowadzenia przez kolejne wizje. Jest bardzo płynny (mimo słabego montażu) i nie przeszkadza nam, że reżyser skacze po różnych okresach historycznych oraz żongluje postaciami. Przeszkadza mi za to dosłowność tego dzieła. Niektóre argumenty przeciw religii są na poziomie dyskusji które prowadzą dzieci z księdzem na zajęciach. Mowa tu głównie o niektórych monologach (tych w wykonaniu księży w knajpach choćby) oraz scenach z Chrystusem. Jak Bunuel wytyka sprzeczności Nowego Testamentu? Po prostu zamieszcza tutaj wszelkie absurdalne cytaty Chrystusa. Spodziewałem się po nim więcej...

Nie przeczę jednak, że kilka scen jest wyborne. Choćby ta pełna metafor w pokojach nad oberżą, dziecięcy teatrzyk, pojedynek na szable odłamów religijnych czy poprzedzająca go sekwencja z zakonnicami. W tym filmie bardziej od przesłania (które nie dziwi w przypadku tego reżysera) zachwycają raczej same obrazy, oraz postaci. Pierre Clémenti pojawiający się na chwile jako śmierć czy jeszcze krótszy epizod Michel Piccoli przyćmiewają często sens samych scen w których występują. Mnie to nie przeszkadza. Dzięki płynności, obsadzie i plastyce bawiłem się świetnie. Absurd wybornie wymieszano z surrealizmem co zagwarantowało że ten na pewno będziecie się uśmiechać do ekranu. Ale będą to wyłącznie krzywe uśmieszki bo bunuelowskie dowcipy mają w sobie sporo goryczy.

Niemniej to chyba najsłabszy obraz tego twórcy jaki dotąd widziałem. Bo zaledwie dobry ;)