Od razu zaznaczam, że bardzo lubię takie kino. Widziałem sporo filmów typu post-apo, ale ten
obraz jest chyba najlepszy.

Za każdym razem gdy oglądam kino apokaliptyczne, stawiam sobie pytanie: Co ja bym zrobił? Jaki byłby mój pomysł i plan na przetrwanie? Lepiej lub gorzej, ale zawsze (przynajmniej do tej pory) byłem w stanie coś wykombinować, znaleźć jakiś cel i motywację. Świat przedstawiony tutaj, dosłownie mnie złamał. Gdybym się w nim znalazł, to chyba nie podjąłbym nawet walki o przetrwanie, tylko palną sobie w łeb...
Jest to świat w którym po prostu nie ma sensu żyć. Nie ma nadziei na lepsze jutro, na poprawę sytuacji czy odbudowę. To powolna i bolesna agonia naszego gatunku i całej planety. Świat w którym nie ma już człowieczeństwa, a ludzie są do siebie (w większości) wrogo nastawieni. Po co żyć w miejscu które jest już skończone i w którym nie ma o co i po co walczyć?

Klimat tej produkcji jest na prawdę bardzo ciężki, sugestywny i przygnębiający. Z każdej pojedynczej klatki wylewa się beznadzieja i bezsens dalszej egzystencji. Wynika to nie tylko z realiów, ale także świetnych ujęć i efektów. Saturacja barw jest prawie zerowa. Niebo nieustannie spowijają chmury przez które ledwie przebijają się pojedyncze promienie słońca. Pełno tam kurzu, brudu, rdzy, pyłu i wszystko się rozpada. Efektu dopełnia muzyka - choć oszczędna, to przygnębiająca jak cała reszta i świetnie pasująca do klimatu filmu. Całość sprawia na prawdę okropne (ale w pozytywnym znaczeniu) wrażenie i zmusza do pewnej refleksji nad wartościami w życiu.

Zachęcony tym obrazem, chętnie sięgnę po książkę.