Nie jesteś trochę zbyt łaskawy dla tego dzieła? Już pomijając interpretację "treści", takie rzeczy jak aktorstwo, zdjęcia czy montaż (np sceny walki, gdzie kompletnie nic nie widać, bo twórca z jakiegoś powodu nakręcił je z pov kompostu :D) wypadają tu niestety tragicznie xd

przyznaję, iż jestem trochę łaskawy w tym sensie, że uważam ten film za najsłabszy film fabularny królikiewicza - gdzie mu tam do Tańczącego Jastrzębia, Fortu 13 czy Pekosa. ale nawet najsłabszy fabularny film królikiewicza to wciąż jest fabularny film królikiewicza. a ja wolę z królikiewiczem zgubić niż z setkami innych znaleźć, i tak dalej, i tak dalej..

że czasem coś nie pyknie, nieraz spocznie na mieliźnie, wybacz - takie są koszta wielkich poszukiwań.

pytanie tylko, czy rzeczywiście nie pykło, bo dziejąca się w przestrzeni poza kadrem walka o której wspominasz - walka którą my sami musimy dopiero niejako zrekonstruować sobie na podstawie tych kilku elementów, które pan grzegorz w kadrze umieszcza - to jeden z formalnie i inscenizacyjnie najciekawszych pomysłów zawartych w tym filmie.

dla porównania - popatrz jak zrobił to raimi w Martwym Złu. scena jest dobra, ale efekciarska. po prawdzie nie różni się niczym od tego co zrobił carpenter w prologu Halloween z wyjątkiem prostego przesunięcia: u carpentera oglądamy chatkę oczami dziecka, u raimiego oczami drzewa. i tyle. drobne przesunięcie, nic więcej. sceny są identyczne, jakieś obejście, obcy łazi, szyba, patrzy, tyle. jakieś zagrożenie. podobnie jest w dziesiątkach innych produkcji, u hoppera (Lunapark), u depalmy (Wybuch) i tak dalej, i tak dalej..

teraz, jak inscenizuje pan grzegorz?

po pierwsze, kamera jest nieruchoma. już samo to to jest nowość. że się nie rusza, nie dostosowuje się do postaci, nie goni za sensacyjnymi wydarzeniami. już samo to wiele mówi.

po drugie poziom nie jest wertykalny, a horyzontalny. kolejna szalona nowość. kamera nie stoi, tylko leży. widok jakby oddolny, odtrzewny, z grobu, z piwnicy. rodzi pytanie: do kogo należy? do grona beztroskiej większości spoczywającej sobie grzecznie dwa pięterka pod nami? czy to jest dreyer i jego wampir, jakiś człeczyna martwy? nie. jest dużo gorzej. ja poważnie to mówię. obcy nie jest osobowy.

oto otwarły się oczy ziemi.

po trzecie, kolejny ciekawy zabieg - na siatkówce oka ziemi osiadają się odpryski akcji. błoto, jakieś trawy chyba, niezbyt już pamiętam. w każdym razie coś. odpryski. odpryski agresji. odpryski agresji agresywnej białej małpy. a więc ta agresja, głupia i bezrozumna agresja, zakłóca. nie pozostaje bez ingerencji.

wreszcie po czwarte, pomniejsze, to to o czym już wspomniałem - punkt ciężkości obrazu zasadza się na tym co poza kadrem. trochę jakbyś patrzył przez dziurkę od klucza na dynamiczną akcję - czy to ci nie otwiera nowych wątków w głowie, nie łechta ci wyobraźni? nie odsyła do jakiejś jaskini platona czy innych wielkich przedwiecznych? widziałeś w ogóle kiedykolwiek w mainstrimowym kinie coś choćby na kształt tego? jak wiele tu powiedziano jednym prostym ujęciem. w kilkanaście sekund.

sorki, ale kurczę, krytykujesz film dając za przykład scenę, która w mojej optyce widzenia winna leżeć gdzieś pomiędzy stanem brakhagem a michaelem snowem na półce w nowojorskim anthology film archives.

ta cudownej piękności kropla odbijająca ocean nie zasługuje po prostu na tak lekceważące traktowanie. stąd, w ramach osobistego protestu niejako, zawyżam i łaskawieję:)