Film przyjemny, ale zdecydowanie bardziej dla dzieci, niż - jak w przypadku większości produkcji Burtona - dla wszystkich grup wiekowych, przez co troszeczkę nudziłam się w kinie. Kierując się nazwiskiem reżysera, liczyłam na nieco mroczniejszy klimat. Nie było może cukierkowo, ale temat i stylistyka cyrku daje potencjał na wyczarowanie o wiele gęstszej atmosfery i stworzenie cięższej opowieści. Po przeniesieniu się akcji do Dreamlandu prysło to już całkowicie. Przyznam, że był prześliczny wizualnie, ale nie pasował mi do ,,Dumbo" zupełnie, zresztą gdzie taki park rozrywki w 1919 roku? To, co mnie jeszcze raziło, to scena z pożarem, kiedy Millie wkroczyła na arenę. Cyrk się pali, dziewczynka i zwierzę narażeni na uszczerbek na zdrowiu albo nawet śmierć, a widownia się patrzy. Nikt nie próbuje pomóc ani nawet nie ucieka, tylko patrzą jak cielęta na malowane wrota, to było nienaturalne. W tej sytuacji każdy normalny dawno wziąłby nogi za pas. Całość nie ustrzegła się też niestety odrobinkę irytującego, schematycznego patosu we fragmentach dotyczących utraty matki. Przykro mi, że muszę w te słowy wyrażać się o najnowszym dziele jednego z moich ulubionych reżyserów, ale dla mnie to było po prostu odrobinę zbyt banalne, pewnie po prostu jestem już na ten film za stara. Myślę, że docelowa grupa wiekowa nie będzie rozczarowana, bo w ogólnym rozrachunku film ogląda się dosyć przyjemnie. Aaaa… jako osoba sentymentalna przyznam duży plus za nawiązanie do klasyka kina, jakim są ,,Dziwolągi", poprzez nadanie Colette pseudonimu ,,Królowej Przestworzy", który w tamtym nosiła Cleopatra. ;) Wątpię, by było to przypadkowe. A ,,Dziwolągi" akurat kocham całym sercem, więc ten ukłon w ich stronę sprawił mi przyjemność.