Dzieci Lebensbornu, skutek nazistowskiego eksperymentu, nikomu nie potrzebny po zakończeniu wojny. Łaknące miłości, dające się łatwo werbować do toksycznych, niszczących organizacji, działających na podobieństwo sekt. Zrobią wszystko, aby mieć normalne życie. I z taką kobietą mamy do czynienia w filmie.
Wątek niezwykle ciekawy, bo kompletnie zapomniany. Zimna wojna kojarzy nam się z rywalizacją super szpiegów, umocowanych na najwyższych szczeblach administracji wrogiego państwa, a tu okazuje się, że
"szpiedzy" byli wszędzie, nawet wśród zwykłych płotek. Użyłam terminu "szpieg" w cudzysłowie, bo główna bohaterka nigdy na kogoś takiego się nie nadawała. Nie ciągnęły ją do tego zajęcia ani pobudki ideowe, ani materialistyczne, jedynie potrzeba kochania. Smutna opowieść o zabarwieniu antycznej tragedii. Kobieta z ciążącym nad nią fatum, mieczem Damoklesa wiszącym w powietrzu. Każdy cierpi i nikt nie ponosi winy, poza nieludzkim, totalitarnym systemem, który (o ironio) tworzą ludzie.