Z początku myślałem że bohater jest zbiorowy i są nim biedni pracownicy egipskiej stacji kolejowej. Po jakimś czasie z tłumu wyłania się 3 postaci, z których każda jest warta naszej sympatii. Los (i historia kina) chce jednak by ich intencje kolidowały ze sobą. A to prowadzi do... Trudno odgadnąć w którą stronę zmierza ten film, więc tyle powinno wam wystarczyć.
"Bab el hadid" budzi lekkie skojarzenia z Bunuelem z okresu meksykańskiego. Twórcy przedstawiają historie najniższych klas społecznych i ich walkę o lepsze życie. Czasami odchodzą jednak od realizmu. Efektem tego jest rozegrana poza kadrem scena erotyczna, którą zachwycał się już Mark Cousins w "Odysei filmowej". Dla zwolenników bardziej tradycyjnych przeżyć sensualnych znalazła się również sekwencja gdy bohaterka oblana wodą pręży się przed lustrem niczym miss mokrego podkoszulka. Pożądanie nie jest oczywiście głównym tematem filmu, ale doceniam odwagę reżysera w ukazywaniu rzeczy, które amerykańskiemu przemysłowi filmowemu się jeszcze nie śniły w latach 50.
"Bab el hadid" sprawnie balansuje pomiędzy ciepłem opowieści i goryczą późniejszych wydarzeń. Przy tym wszystkim nie popada jednak ani razu w absurd. Zawsze przed zaskoczeniem nas jakimś zwrotem akcji, reżyser zwiastuje późniejsze wydarzenia. O dziwo wypadki toczące się w tym samym czasie przeskakują między sobą czytelnie, dzięki znakomitemu montażowi. Oczywiście wszystko zrealizowano za skromne pieniądze, ale z dużymi ambicjami artystycznymi.
Youssef Chahine skupił się na przekazie interesującej go historii. Nie zapomniał na szczęście o innych walorach, dodając je w małych ilościach, ale za to rozsądnie. Dzięki temu egipski obraz z przed 56 lat wciąż robi wrażenie.