Rio de Janeiro, Isadora "Dora" pracuje przed dworcem kolejowym. Jej zajęciem jest pisanie listów dla analfabetów, którzy dyktują jej co by chcieli wysłać. Ma dużo klientów, którzy nie zawsze dostosowują tempo mowy do jej tempa pisania. Po skończeniu 50 latka udaje się do swojego domu. Do pociągu, którym wraca ludzie zamiast wchodzić drzwiami czynili to oknami dzikim tłumem. Po powrocie woła do siebie przez okno Irene, która pomaga jej z listami. Kobieta wyciągnęła jeden z nich i zaczęła czytać szydząc przy tym. Inny jest zaadresowany do Jesusa, który jest ojcem dziewięcioletniego Josué Fontenele de Paiva. Samotna matka prosi o jego powrót. Wychodzi na jaw, że Dora często w ogóle tych listów nie wysyła tylko trzyma w szufladzie.

Następnego dnia samotna rodzicielka znów przychodzi z prośba o podarcie poprzedniego listu i napisaniu nieco milszego. Wyraża w nim tęsknotę malca za tatą oraz dorzuca jego zdjęcie. Chwile po odejściu ma wypadek samochodowy w którym ginie osieracając Josué. Dzieciak został sam na dworcu na którym nie jest bezpiecznie. Próbuje wyłudzić kolejny list u głównej bohaterki, ale ta go przegania, gdyż jest dość niemiły oraz roszczeniowy. Dziewięciolatek zaczyna za nią chodzić, a nawet biegnie za jej pociągiem, ale oczywiście go nie dogania. Został zupełnie sam i jak ubogi śpi tam, gdzie został. Nie może kraść, bo ochrona strzela do złodziei.

Typowo dla filmów o relacji dziecka z dorosłym początki nie należą do najłatwiejszych. Mogłabym wymienić kilka podobnych produkcji, ale zdecydowana większość traktuje o męskiej przyjaźni, więc podam jeden, który przychodzi mi do głowy, a mianowicie ''Życie przed sobą'' (2020). Tylko ten traktuje o chłopcu i leciwej już kobiecie, która również jak Dora jest starą panną. Jednak tutaj mamy połączony wątek budującej się znajomości z kinem drogi. Para ma różne perypetie podczas których zdarzy im się poróżnić, bo jak wspomniałam nie dogadują się prosto. Josué jest bardzo roszczeniowy i niepokorny rzec można, że nawet buntowniczy jak Momo ze wspomnianej produkcji.

Isadora jest dość cwana jak na swój wiek i wykorzystując atut nie być analfabetką zarabia na niczego nieświadomych ludziach, których listów nie wysyła dodatkowo szydząc z nich ze swoją sąsiadką Irene. Brazylia w której mieszkają prezentuje w filmie raczej ubogie społeczeństwo, gdzie każdy próbuje przetrwać. Butna nauczycielka szybko chciała się pozbyć sieroty sprzedając ją podejrzanym handlarzom, ale sumienie ją tknęło i postanowiła pomóc dziecku odnaleźć mitycznego ojca, który mieszka jakieś 1000 km od Rio de Janeiro. Niekiedy są momenty nudne, a nawet irytujące niemniej historia i jej zakończenie są dość ciekawe. Cały czas w tle przewija się wątek wiary. Obecny jest też motyw przemiany zgorzkniałej i cynicznej Dory. Chociaż kwestia relacji dorosłego oraz dziecka była wielokrotnie maglowana w filmach to tutaj mamy nowe spojrzenie na temat. Moja ocena to 7/10.