Przy okazji jego oglądania doszłam do wniosku, że lubię filmy, które mają na końcu jakąś puentę, nie żeby wszystkie wątki były jasno rozwiązane, ale żeby była puenta. W Dyrygencie jest.

To film o młodym dyrygencie. Jeśli ktoś chce być tylko sławny, chce tylko triumfować – powinien wybrać adekwatny do tego zawód. Są dziedziny, w których potrzebna jest pasja. Na pewno w muzyce... Albo na odwrót - są zawody, w których nie można funkcjonować bez tej miłości. Adam był dyrygentem, orkiestra nie liczyła się dla niego w ogóle. Ale mam wrażenie, jakby poszczególne wątki były tylko muśnięte, zaznaczone. Brakuje mi przeszłości, więcej na temat historii p. Lasockiego i matki Marty [wtedy byłby to film o starym dyrygencie] oraz więcej pomiędzy Adamem i Martą [wtedy o niej...]. Ostatnia scena daje nadzieję, że Adam coś jednak zrozumie. Na pewno pojął, że coś zrobił nie do końca właściwie, ale czy wyniesie z tej lekcji odpowiednią nauczkę? Osobiście uważam, że chyba nie. A czy Marta od niego odejdzie? Trudno mi powiedzieć. Może tak... ale nie jestem przekonana. Kochali się przecież... Ale... Nie można stawiać własnego ja na długo, długo przed partnerem ani być gotowym zrobić dla partnera – wszystko, poświęcić się maksymalnie, siebie i własne potrzeby.