filmu Romero, który chociaż nie był może arcydziełem (zdecydowanie najsłabszy z trylogii), to przynajmniej posiadał specyficzny klimat, typowy dla filmów Romero nastrój, niepokój, ratujący przeciętną grę aktorską i niski budżet. Wnosił coś nowego do gatunku, czyli trochę ludzkiego zombiaka, pamiętającego swoje wczorajsze życie... Filmy Romero zawsze miały drugie dno i ukryte (niestety lewicowe) przesłanie, a zombii były tylko pretekstem do krytyki amerykańskiego społeczeństwa. Reżyser trylogii o żywych trupach starał się pokazać, że ludzie często zachowują się gorzej niż bezmyślne potwory i tak naprawdę, żyjemy w społeczeństwie bezmózgich zombii. Poranek żywych trupów był typową lewacką krytyką amerykańskiego konsumpcjonizmu, żywe trupy nadal symbolicznie krążą po centrum handlowym i trudno je odróżnić od ludzi. Filmy G.Romero przełamywały tematy tabu, jako pierwsze pokazywały sceny gore, w Nocy żywych trupów główny bohater jest czarny, co w 1968 roku było raczej rzadkością. Nowa odsłona Dnia... to typowa hollywoodzka szmira z beznadziejnym scenariuszem, słabą, miejscami żałosną grą aktorską i całkowicia pozbawiona klimatu. U Romero zombii nie biegają, tylko powoli powłóczą nogami, są wolne i ślamazarne, jednak są ich setki, tysiące (są po prostu wszędzie) dlatego są groźne i nie wiadomo dokąd uciec (oryginalny Dzień... dzieje się pod ziemią). Bohaterowie są zewsząd osaczeni, samotni i w beznadziejnej sytuacji. Te stare filmy cechuje pesymizm i jak wcześniej wspomniałem ciężki nastrój. Nie są straszne, ale właśnie niepokojące... Nowe dziełko nie ma kompletnie nic z filmów Romero, jest śmieszny do tego stopnia, że przypomina raczej lekką komedię niż horror. Szczególnie irytujące, czytaj zabawne są zombii biegające a la Matrix po ścianach i sufitach...groteska. Film jest po prostu żenujący i nikomu go nie polecam...strata czasu nawet dla fanów takich klimatów!!! Moja ocena 2/10 i tylko za żeńską obsadę;)