Na tle innych filmów poświęconych holocaustowi, takich jak „Lista Schindlera”, „Pianista” czy choćby „Korczak” „Dzieci Ireny Sendlerowej” wypadają bardzo mizernie, wszak to tylko telewizyjna fabułka. Szkoda, że za temat nie wziął się ktoś, kto potrafi robić dobre kino pokroju Spielberga, Polańskiego czy Wajdy. Nie pomogły gwiazdy z Hollywood. Nieudany dubbing dokończył dzieła zniszczenia. Od pierwszych kadrów film potwornie nudny. Brak mu scen pełnych dramatyzmu i napięcia, jakich w czasach wojny nie brakowało. Przecież opisuje barwne życie pełne ryzykownych dokonań pełnych heroizmu, a nie jałowy żywot biurowej sekretarki. „Dzieci...” rozkręcają się dopiero pod koniec scenami ucieczki z transportu kolejowego czy aresztowania Sendlerowej i katowania jej przez gestapo. Ale jest już za późno, by ocalić to nieudane dziełko. Znużony widz już dawno opuścił salę kinową. Muzyka też nie współgra z obrazem. Najbardziej wzruszają sceny rozstań dzieci z ich żydowskimi rodzicami. Na koniec refleksja z innej beczki. Zdumiewa prostota motywacji pani Sendlerowej, która wbrew instynktowi samozachowawczemu pośpieszyła z pomocą tak wielu dzieciom i wyrwała je ze szponów śmierci. Nazywa ją sama autentyczna bohaterka w ostatnich kadrach filmu – to czynienie dobra za wszelką cenę.