Idą dwaj hitlerowcy przez getto i rozstępują się, napotykając z przeciwka żydowskiego policjanta w towarzystwie polskiej urzędniczki. I takich niedoróbek jest w tym filmie sporo. Rażą, a można było dać to komuś do obejrzenia „na brudno”, kto ogarnia ten okres historyczny.

To nie jest dobry film pod względem aktorstwa, czy dbałości o detal. Jest natomiast rzetelny w prezentacji prawdy historycznej o poświęceniu Polaków, którzy pomagali Żydom.

Jedyna kreacja aktorska, zasługująca na uznanie, to rola Ireny Sendlerowej. Moim zdaniem odtwórczyni zagrała ją przekonująco. Uważam, że należy docenić sposób przedstawienia tej postaci. Młoda, ale ofiarna, niestrudzona, pokorna i bardzo odważna – to w filmie widać wyraźnie. A przecież o tym właśnie on jest.

Reszta wykonawców wypadła tak sobie, albo blado, albo żenująco. W tym te nasze gwiazdy obrony demokracji. Tutaj nie miały nic do zaoferowania.

Dialogi – cieniutkie.

Polski widz, szczególnie taki, który nie wagarował z lekcji historii, będzie odczuwać niedosyt. Ale widz zachodni, którego wciąż można karmić karygodnymi bredniami o „polskich obozach koncentracyjnych”, zyska sporo. Będzie już miał zielone pojęcie o tym, jak koszmarne było położenie Żydów w okupowanej przez Niemców Polsce, i z jakim kosztem dla Polaków wiązała się pomoc żydowskim współbraciom.

„Dzieci Ireny Sendlerowej” idealnie współgrają z „Pianistą” Romana Polańskiego – warto go obejrzeć wcześniej. Natomiast miłośnikom „Listy Schindlera” pragnę przypomnieć ohydny wybryk Spielberga. Przy kolejnej odsłonie polakożerczych nagonek, pan wybitny reżyser oznajmił, że na planie „Listy”, w Polsce, podeszła do niego starsza kobieta i powiedziała, że odczuła ulgę na widok niemieckich mundurów, bo ona ma z okresu okupacji traumę, związaną z zagrożeniem ze strony Polaków. Może i wybitny reżyser, ale i podlec jakich mało. „Listy” zatem, do kompletu z „Pianistą” i „Dziećmi” zdecydowanie nie polecam. Tego pana nie obsługujemy.