Przypomniałam sobie, że imię dają mu dopiero na koniec filmu. Może przedtem też miał imię, tylko że film jest z perspektywy Tima, który nie akceptował brata i może po prostu nie chciał się zwracać do niego po imieniu.

Cały film rozgrywa się w głowie bohatera (Tima). Rodzice mówią mu o braciszku- to było naprawdę. Reszta niemalże do końca to jest wyobrażenie Tima o życiu z braciszkiem. Pod koniec jest scena, gdy bobas przyjeżdża w taksówce i ten bobas i ta taksówka to powrót do rzeczywistości. Tim przerobił sobie w głowie całą historię i jest gotowy na bycie starszym bratem.

Sam film średni, ale za ten czysto lynchowski pomysł na fabułę wielkie brawa.

kas7ia - zgadzam się z Tobą. Oglądałam ten film pod takim samym kątem i dużo lepsze sprawił na mnie wrażenie ;)

Ale dodałabym jeszcze jedno do interpretacji - według mnie pokazany był także w filmie niejaki 'problem' "zastępowania rodzicielstwa zwierzętami".
Odniosłam wrażenie, że twórcy pokazują jak w dzisiejszych czasach decydowanie się na dziecko zastępowane jest chęcią kupowania właśnie szczeniaczka (chyba najczęściej wybieranego zwierzęcia domowego). W filmie tworzony jest ten najlepszy, niesprawiający problemów "wieczny, przesłodki" szczeniaczek, który jest lepszy niż jakiekolwiek dziecko i (trudne) rodzicielstwo, idealne rozwiązanie, jak to mówi Francis Francis.
Do tego praca w korpo, pogoń za awansem, pieniądze - Bobas prawie cały film pragnie piąć się po szczeblach kariery. Taki problem występowania karierowiczów w ówczesnym świecie. (Z resztą - rodzice głównego bohatera pracują w korpo w marketingu... :P)

A w skrócie: hajs, awanse i słodkie szczeniaczki vs. rodzina.
Mieliście podobne wrażenie?