Zapoczątkowana w 1966 roku Duńska seria filmów familijnych "Dzieciaki mojej siostry" doczekała się już czwartej generacji i jedenastu pełnometrażowych produkcji. Mam ambitny plan zobaczyć wszystkie, choć ze względu na łatwą dostępność (Filmbox Live) swoją przygodę rozpocząłem od trzech tytułów wchodzących w skład generacji drugiej, powstałych w latach 2001-2004. Punkt wyjścia dla fabuły jest prosty - profesor pedagogiki Erik Lund na prośbę siostry przez jakiś czas musi się zaopiekować jej liczną gromadką dzieci. Ci najpierw wspólnie z wujem remontują dom, w części drugiej wyjeżdżają do Norwegii, w trzeciej zaś, gdzie bohaterowie lecą do Egiptu, Lunda nie ma wcale, a w wyniku niefortunnego zbiegu wydarzeń opieka nad piątką pociech spada na barki niezbyt lubianej sąsiadki, pani Ireny Flinth (która, co zabawne, w finale każdej odsłony staje się nieco sympatyczniejsza, by na początku kolejnej znów wrócić do swego pierwotnego stanu ducha). Erik z kolei to taki dobroduszny i nieco fajtłapowaty mężczyzną, a dzieciaki znów psotne i rezolutne, co w efekcie doprowadza do wielu zwariowanych i zabawnych sytuacji. Lekka komedia na niedzielne popołudnie, do oglądania z przymrużeniem oka i najlepiej całą rodziną - kupa śmiechu gwarantowana. A przy okazji miło popatrzeć, jak dzieciaki dorastają na planie. Widać to zwłaszcza na przykładzie wcielającego się w Blopa Fritza Bjerre Donatzsky-Hansena, który z trzyletniego uroczego malca zamienia się w... jeszcze bardziej uroczego sześciolatka z fajnymi umiejętnościami aktorskimi :D Podsumowując krótko całą drugą generację serii - jeśli odpowiada Wam niezobowiązujący i mocno przerysowany humor oraz nieustanna akcja - śmiało!