Tobiasz miał rok, gdy jego rodzice dowiedzieli się, że nie słyszy. Rodzice instynktownie dostosowali się do potrzeb syna i zadbali o to, aby go nie ograniczać. Wiedzieli, że niesłyszące dziecko nie będzie miało łatwego życia, więc zapewnili mu maksimum wolności i bezpieczeństwa, dbając o to, by nigdy nie czuł się izolowany czy samotny. Robił wszystko czego zapragnął: chodził na karate, kurs nurkowania, podróżował po całym świecie. Nigdy nie uważał, że jest inny z powodu niepełnosprawności. Miał przekonanie, że jego życie nie różni się od innych. Poszedł na studia, zdobył tytuł magistra i dziś uczy słyszących języka migowego.
Nakręcony przez ojca Tobiasza film jest wzruszającą i ciepłą opowieścią o życiu młodego człowieka, mocno wspieranego przez rodzinę, któremu niepełnosprawność nie uniemożliwiła samorealizacji. Dzięki wykorzystaniu bogatych rodzinnych archiwów, mamy szansę śledzić krok po kroku jak dorasta, nawiązuje silne więzy z rodzicami i bratem, komunikuje się ze światem i uczestniczy w terapiach logopedycznych, które uznaje za bezużyteczne. Jest dumny ze swojej odmienności i własnej tożsamości, i wcale nie uważa tego, że nie słyszy  za chorobę, którą należy leczyć. Ma bardzo bliskie relacje z rodziną, która daje mu wsparcie. Ulgi z tytułu niepełnosprawności, takie jak zniżki na komunikację czy darmowe bilety do muzeów uznaje za kompletny nonsens.
Oparty na rodzinnych wspomnieniach film prowokuje do myślenia nie tylko w kwestii tego, czym tak naprawdę jest niepełnosprawność i jak postrzega ją nasze społeczeństwo, lecz również jakie korzyści mogą płynąć z implantów ślimakowych i innych postępów w nauce. Film przedstawia jednak nie tylko losy inspirującego niesłyszącego człowieka, którego nauczono, że w życiu nie istnieją żadne przeszkody – to również portret fascynującego świata niesłyszących oraz ich kultury, opartej na własnych zwyczajach i doświadczeniach.