Zawsze się trochę dziwię za każdym razem, gdy natknę się na wzmiankę o tym filmie gdzieś w internecie, której najczęściej towarzyszą niezbyt przychylnie opinie (niezbyt to za mało powiedziane). Te przychylne zaś zawsze stanowią mniejszość. Niby nic dziwnego, dobre kino nie zawsze zostanie należycie ocenione przez widzów, tak już bywa. Zwłaszcza gdy mówimy o tym specyficznym gatunku jakim jest horror. Tutaj wręcz szczególnie dużo perełek jest narażonych na niesprawiedliwą ocenę publiczności. Filmy bardziej artystyczne, łamiące wiele zasad panujących w tym gatunku czy usiłujące opowiedzieć coś więcej niż kolejną ograną historię, która ma cię tylko przestraszyć i o której zapomnisz następnego dnia. W końcu większość ludzi przyzwaczajona jest do "klasycznych" horrorów z jumpscarami i oklepaną fabułą, które wciąż dominują i będą dominować, bo takie kino jest bezpieczne.

I tacy ludzie rzeczywiscie na Hereditary mogą się wynudzić. Mogą nie złapać zamysłu. Mogą być rozczarowani, bo oczekiwali rozrywkowego straszaka, na którym można się trochę wyluzować, trochę pobać, może pośmiać, generalnie fajnie spędzić czas. No a tu klops. Nie jest to zbyt rozrywkowe kino, ale ci nieliczni ludzie, którzy szukają w filmie przede wszystkim klimatu, tak gęstego, że można go kroić nożem- nie zawiodą się. Hereditary operuje strachem w zupełnie inny sposób, ktory daleki jest od tego co widzimy dzisiaj w większości obrazów mainstreamowego kina grozy. Jest nieoczywisty, ale jest z pewnością przemyślany i autorski. Jest wyjątkowy. Film ewidentnie nie dla mas.