wydaje mi się, że w filmie takim kopem dla bohaterki był klient na wózku inwalidzkim. Jego kalectwo uświadomiło jej jak wiele ona ma. Bo rady babci cały czas miała w głowie, przyjaciółki też i koleżanki z burdelu również. W książce również po tej scenie ona obiecuje sobie, że już nie będzie narzekać, bo tak naprawdę nie ma na co. Aczkolwiek i tak nie mówi nam to jakie życie będzie teraz prowadzić. Jest zbyt dużo rozbieżności między książką a filmem i ciężko stwierdzić cokolwiek na temat bohaterki ponieważ w filmie zachowuje się inaczej niż w książce, wiele rzeczy pominięto i, niestety, sporo dodano. Polecam książke.

może, że nie warto popadać w okresy depresji - tylko ŻYĆ dalej?
to już coś takiego było gdzieś..., bo przecież: "życie jest jak pudełko czekoladek, nigdy nie wiadomo na co się trafi..."
;-)


Pozdrawiam.

Przecież wszystko jasno powiedziała na samym końcu. Nie była szczęśliwa wcześniej bo nie znała swojego miejsca w świecie, społeczeństwo narzuca niby związki i zakładanie rodziny ale ona się w tym nie odnalazła. Praca w burdelu też okazała się klapą. Po spotkaniu z niepełnosprawnym mężczyzną w końcu zrozumiała co powinna robić: żyć pełnią życia. I to zaczęła robić: cieszyć się tym, co ma, doceniać każdą chwilę i robić swoje, nie dopasowując się do jakichś schematów: dziewczyna, narzeczona, żona, matka, prostytutka. Zamiast myśleć co "powinna" i "czego się od niej wymaga" jako od kobiety, skupiła się na tym czego pragnie. Lubi seks i to zaakceptowała. Tylko i AŻ tyle ;)