Mnie też się podobał, lecz nie tak jak tobie. Uwielbiam sztuczne dekoracje tzn. kiedy czuję, że dany przedmiot udaje prawdziwy przedmiot. Choćby wygląd egipskich miast czy wnętrza egipskich budowli. Ani na chwilę nie uwierzyłem, że to prawdziwe lokacje (choć część pewnie taka była), cały czas czułem się, jakbym zwiedzał ogromne studio filmowe (jeśli moje wrażenia są mylne, to będzie zabawnie). Podobnie zauroczony byłem sztucznością scenografii w "Czarnoksiężniku z Oz" (1939 r.). Zastanowiło mnie też znakomite oświetlenie tych starożytnych budowli (także w nocy) na poziomie dzisiejszych standardów.

Co mi się podobało najmniej? Przede wszystkim to, iż przez pierwsza część filmu to bardziej romans niż biblijna historia (tzn. chcę być szczery; nie wiem, ile w tym wszystkim było Biblii, ale nawet jeśli to wierne przedstawienie Pisma Świętego, to wolałbym, aby akcentów romantycznych było mniej). W ostateczności otrzymaliśmy trzy i pół godzinny film, lecz nie ujrzeliśmy wszystkich plag egipskich (jedyne o nich wspomniano), a nie sposób zaprzeczyć, że podwoiłyby one urok widowiska. Budżet nie pozwolił czy scenarzyści nie mieli pomysłu, jak ciekawie przedstawić nieustanne odmowy faraona po każdej kolejnej pladze? Faktem jest, że akurat te momenty w Biblii są nieciekawie napisane; same w sobie stanowią jednak ogromną gratkę dla widza i szkoda, że ich zabrakło.

Kolejna kwestia to zachowanie wyzwolonego ludu. Rozumiem wiele, rozumiem, że pokusa grzechu jest wielka (piję do sceny ze złotym cielcem), ale nie potrafię pojąć, jak mogli dać się omamić Dafanowi, do którego nie mogli czuć nawet krzty sympatii. Przecież ten człowiek całe lata zajmował się poniżaniem niewolników, biciem ich, torturowaniem (bo jak inaczej nazwać jego zachowanie?) i zabijaniem. Nie oszczędzał nikogo, nawet starców. I to ten łajdak mówi później Izraelitom, że Mojżesz pozwala im umierać na pustkowiu, a lud chciwie chwyta się jego słów. To ten niegodziwiec przekrzykuje Aarona, który milcząco się z nim zgadza. W głowie mi się to nie mieści, tym bardziej że lud wybrany aż nadto miał okazję poznać wielkość Boga. Chyba że Dafan jest tu ucieleśnieniem wiecznie kuszącego Szatana, ale po prawdzie jakoś mi się taka interpretacja nie widzi.

Ostatnia rzecz to sposób myślenia Mojżesza, charakterystyczny dla człowieka XX-wiecznego. W każdej epoce były osobistości wyprzedzające swoje dzieje, ale Mojżesz to autentycznie człowiek XX-wieczny, co nie bardzo mi się podobało.

Tak czy siak, monumentalne dzieło dla wszystkich, nie tylko dla tych, którzy lubują się w biblijnych opowieściach.