W "Hitchcocku" mamy Hopkinsa i Johansson, ale krzepiące przesłanie (pochwała miłości małżeńskiej i roli mądrej żony, pozostającej w cieniu mistrza) jest podane w opakowaniu dość banalnym. Paradoksalnie najwiecej i najciekawiej dzieje się tam nie między postaciami granymi przez supergwiazdy, ale między Almą a pisarzem, który ją adoruje. Najwięcej i najciekawiej na tle banalnej fabuły "Hitchcocka", ale dużo mniej, niż w "Dziewczynie Hitchcocka".
Tu jest coś więcej. Owszem Alma (żona Hitchcocka) jest przedstawiona w podobny sposób (cicha, mądra, mająca pozytywny wpływ na męża, poprawiająca czy nawet współtworząca jego filmy, tolerująca jego wybryki z kobietami - a może nawet coś więcej, niż tolerująca, nawiasem mówiąc - to "coś więcej" jest bardzo obrzydliwe), ale osią filmu jest swoista walka między Hitchcockiem a Tippi, pokazana w sposób bardzo wiarygodny (aczkolwiek dla reżysera mało korzystny). Od pewnego momentu film ta walka między Piękną a Bestią staje się wręcz fascynująca! Zaleta filmu jest prawda psychologiczna, krzepiący morał a także - mimo wszystko - niejednoznaczność Hitchcocka, który cały czas próbuje bronić swojej amoralnej postawy, przedstawiając ją jako swoistą lekcję dla młodej aktorki. Rzeczywiście filmowy Hitchcock w "Dziewczynie Hitchcocka" potrafił wykorzystać napięcie, jakie poza planem powstało miedzy nim a aktorką do tego, aby pomóc jej lepiej zagrać rolę i w tym sensie niewątpliwie przyczynił się do jej sukcesu zawodowego. Pozostaje oczywiście pytanie o to, czy zasada "Cel uświęca środki" jest wystarczającym usprawiedliwieniem dla draństwa reżysera.
Obraz Hollywoodu, który wyłania się z tego filmu, zwłaszcza w kontekście tego, co wiemy o Polańskim czy Allenie jest skrajnie pesymistyczny.
Podobnie, jak w przypadku wielu innych amoralnych twórców kultury pozostaje pytanie, czy byliby tym, kim byli, gdyby żyli uczciwie. Problem znany z wielu innych filmów, choćby z "Mozarta"...