Sony po niesatysfakcjonującym wyniku finansowym „Dziewczyny z tatuażem” zrezygnowało z realizacji kontynuacji cyklu Millenium. Jednak sytuacja najwyraźniej się zmieniła, kiedy dostali do wykorzystania dwie ekskluzywne marki samochodów. Przypomnieli sobie, że mają prawa do marki książek, no i boom. Mamy film. Naprawdę bym się zdziwił, jeśli w rzeczywistości powód powstania tego filmu był inny.

Mamy postać Lisbeth Salander, ikoniczna już postać z książek Stiega Larssona. Już od pierwszej sceny widzimy, że Fede Alvarez chce przedstawiać tę postać na wzór tego jak Fincher czynił to 7 lat temu, czyli jako feministyczny wylew złości i cierpienia przeciwko mężczyznom, którzy nienawidzą kobiet(jakże pięknie to pasuje do niedawnych wydarzeń w Hollywood). Scenie tej może i daleko do tego, co pokazał Fincher (chodzi mi oczywiście o scenę z opiekunem), ale widać w niej jakiś zamysł. Widać, że twórcy rozumieją Lisbeth, nawet puszczają małe oczko do fanów „Dziewczyny z tatuażem”. Możemy tutaj też zaobserwować zmianę akcentów, Salander się tu wydaje bardziej mistrzynią zbrodni niż hakerką, trochę czuć nawet leciutką komiksowość.

No i nie było by w tym nic złego. Przeciwnie! Wydaje się to nawet godne pochwały, w końcu nowa Lisbeth, więc i nowa interpretacja. Innymi słowy, film zaczął się, co najmniej ciekawie. Problem w tym, że po tym prologu mógłby się tak naprawdę skończyć. Otóż wszystko to, co napisałem, wszystko to, co film wydawał się obiecywać; idzie do kosza. Od tej chwili tak naprawdę nie dowiadujemy się o postaci Lisbeth nic nowego, od tego momentu do końca filmu nie przechodzi ona żadnej przemiany, nie jest eksploatowany jej wątek „kobiecej obrończyni”. O nie! Scenarzyści mają lepszy pomysł, Lisbeth Salander będzie ratować świat!

Po prologu główna bohaterka nie różni się za bardzo od jakiegokolwiek innego, bezbarwnego bohatera z jakiegoś generycznego filmu akcji. No dobra, ubiera się ciemniej, mówi trochę mniej; na tym różnice się kończą. Bo tak, jak się okazuje „Dziewczyna w sieci pająka”, to jest film akcji. Chcieliście kryminał czy thriller? No to sorry, dostaliście upośledzonego Jasona Bourna. Nie wymieniam tej serii filmowej przypadkiem, gdyż twórcy „Dziewczyny…” zapożyczyli od niej trzęsącą się kamerę! Wywnioskowali, że dobre sceny akcje to takie, w których nic nie widać. Tak, zrozumieli filozofię Paula Greengrassa w stu procentach...

Wracając do naszego fantastycznego filmu, jest w nim jeszcze, co najmniej SZEŚĆ SZALENIE ISTOTNYCH postaci! A jakże, przecież im więcej tym lepiej. Jest Mikael Blomkvist. No i w sumie tylko to można o nim powiedzieć, bo sam film go w ogóle nie przedstawia, nie rozwija. Jest tu tylko scenariuszowym narzędziem, żeby podać Lisbeth pewną informację, nic więcej. Jest jeszcze Edwin Needham pracujący dla amerykańskich służb, no i ta postać to już jest petarda. Otóż w pewnym sensie przez niego, (ale tak naprawdę to nie) ukradziono coś istotnego dla fabuły. Tak, więc postanowił on jechać z USA do Szwecji, żeby samemu stawić czoła organizacji przestępczej (mądrze, prawda?). Pracuje on w amerykańskiej Agencji Bezpieczeństwa Narodowego i nikt oprócz niego się nie zorientował, że ukradziono coś mega ważnego! Kurcze, ale głupiutka ta agencja, hoho! Oczywiście wszystko, co ten bohater robi nie ma sensu, ale spokojna głowa! To jest kolejne narzędzie w rękach scenarzystów, gdyby nie on to by nie mieli strzelca na finał!

Oprócz wspomnianej dwójki, film nam przedstawia Fransa Baldera wraz z synem - Augustem. O tym pierwszym nie ma, co mówić, bo on tylko robi 1 rzecz w tym filmie, ale za to jego syn! Tak, on jest mega istotny, bo on jest mega mądry i myśli liczbami (tak tej kliszy z geniusz dzieckiem też nie mogło zabraknąć). No i jest jeszcze siostra naszej Lisbeth, która ubiera się w czerwień, więc wiadomo – jest zła. Jeśli wam mało niesamowitych postaci to są jeszcze spektakularne zdarzenia! Pojawia się tutaj niezniszczalna wanna! Oczywiście są też dialogi większe niż życie. W atrakcje wliczone są jeszcze oczywiście: hakerskie bullshity, Lamborghini (bo tak, wożenie się takim autem kiedy jest się poszukiwaną przez grupę przestępczą jest spoko), pretensjonalny finał, i wiele innych.

Czego albo raczej, kogo jest mi najbardziej szkoda? Claire Foy. Ucieszyłbym się gdyby w jakiejś alternatywnej rzeczywistości istniała sobie w świecie kina taka postać jak Lisbeth Salander i była intepretowana na nowo, co kilka lat, przez innych twórców, przez inne aktorki. Byłaby takim kobiecym Jokerem, innym w zależności od wizji. Ta postać jest tego warta! Co gorsze Claire Foy w takiej wizji pasowałaby idealna, przecież to jest świetna aktorka! Niestety, sama aktorka bez scenariusza nie stworzy postaci. Przecież musi mieć jakieś podstawy, musi się na czymś oprzeć, film musiałby dać jej taką możliwość. No, ale nie dał…

A ta druga marka ekskluzywnego samochodu to Maserati (z nim też jest absurdalna scena).

A to Lamborghini to chyba Reventon (tak na 90%).