Czesi ponoć zawsze nagrywają po czesku covery zagranicznych hitów, które podbiją listy przebojów na całym świecie i choć sensu to nie ma żadnego, a brzmieć musi okropnie, to jednak cieszy ich to, że słuchają czegoś we własnym języku. Mozna i tak. W Polsce raczej takich problemów nie mamy, choć czasem zdarzy się, że komuś do głowy przyjdzie nagrać polskojęzyczną wersję jakiegoś przeboju, tworząc nieznośną dla ucha kaszanę, ale to jednak - na szczęście - margines.

Amerykanie mają inny fetysz. Lubią mieć u siebie wszystko co jest znane, bez względu na to czy to replika wieży Eiffla w Las Vegas, czy Piramida w Memphis, czy hollywoodzka podróba zagranicznego filmu. Jakość często jest dyskusyjna, podobnie jak jakość butów Adidosa w stosunku do Adidasa, ale znów można się pochwalić: "to nasze!". Przypominają pod tym względem inny potężny naród, Chińczyków, którzy kupią sobie Fiata Pandę, rozbiorą na części, podpatrzą jak to wszystko jest zrobione, a potem puszczają maszyny w ruch, tłuką nieudolnie odwzorowane podzespoły i wypuszczają na rynek swoją wersję.

Tak, Amerykanie stali się ostatnio Chińczykami kinematografii. Przerabiają na swoją modłę każdy kinowy hit, który zyska popularność na świecie i nie dodając nic od siebie, jadą na marce uzyskanej gdzie indziej. Żeby jeszcze ich działalność polegała na wyszukiwaniu filmów z niewykorzystanym potencjałem czy chociaż produkcji niszowych. Ale nie, brać się trzeba za filmy kompletne, w których poprawić nic się nie da, ale ciągle można coś spieprzyć. Często nawet wykorzystuje się dokładnie tych samych reżyserów (Michael Haneke - "Funny Games US", Hideo Nakata - "Ring 2", George Sluizer - "The Vanishing"), tylko po to, by mieć niemal kalkę filmu w wersji anglojęzycznej (bo w końcu dla Amerykanina ujmą jest oglądanie filmu w obcym języku). Drugim takim miejscem na świecie jest Bollywood (skądinąd mekka rimejkowania), gdzie filmy powstają identyczne w różnych wersjach językowych języków urzędowych Indii.

Wzięli się w końcu za "Dziewczynę z Tatuażem". Choć książka zyskała popularność kilka lat wcześniej, to w Holly zwęszono zysk dopiero po sukcesie szwedzkiej ekranizacji. Sukces zresztą zasłużony, bo wersji z 2009 niczego nie brakuje. Począwszy od zdjęć, skończywszy na świetnie poprowadzonej fabule. Fabuła tu ma zresztą duże znaczenie. Mimo, że teoretycznie wersja szwedzka i amerykańska opierają się na tym samym pierwowzorze, to w wersji Opleva każdy element i każdy drobny detal jest doskonale wyeksponowany. Oryginał jest bardzo przejrzysty i czytelny, napięcie buduje się stopniowo i składnie, a każda scena ma sens i znaczenie. Do tego aktorzy żyją postaciami, bez względu na to, czy to Noomi Rapace w roli mrocznej Lisabeth, czy Nyquist jako Blomkvist, czy Peter Anderson jako oślizły Nils Bjurmann. Cały film, poza znakomitym przedstawieniem zdarzeń, uzupełniany jest również wiele wnoszącymi retrospekcjami z dzieciństwa małej Lisabeth, co paradoksalnie, dodaje jej tylko tajemniczości.

Niestety, tę perfekcyjną układankę próbowano odtworzyć w Hollywood. Powód jest oczywiście jeden, bo w końcu słupki w excelu same nie urosną. I zrobili. Większośc wątków powielono, zupełnie bezsensownie pozostawiając miejscem akcji Szwecję (gdzie rzecz jasna każdy z każdym rozmawia po angielsku, każdy dokument w kartotece i artykuł w gazecie też jest w tym języku). Tam gdzie już coś zmieniono (jak dotarcie Blomkvista do Salander czy wątek dorosłej Harriet) przerobiono to tylko na gorsze, a fabuła rozłazi się do tego stopnia, że gdybym nie widział wcześniej szwedzkiego filmu, potraktowałbym ją tylko jako kolejny średni kryminał. Intryga, czyli najmocniejszy punkt historii jest tu tak wymymłana i odarta z napięcia, że mogę tylko odetchnąć z ulgą, iż nie zepsułem sobie seansu oryginału wcześniejszym obejrzeniem filmu Finchera.

Fincher zresztą próbował osiągnąć atmosferę grozy prostymi środkami, co od razu spaliło na panewce. Ciemne zdjęcia wcale nie spotęgowały klimatu, a muzyka Reznora jest tak mdła i monotonna, że nawet nie zwraca się na nią uwagi. Do tego dobór aktorów, z którego broni się jedynie Craig. Rooney Mara nie jest ani w jednym promilu równie charyzmatyczna co Rapace, ani trochę ekspresyjna, a jedynie wygląda jak mara (senna) czyli koszmarnie. Wageningen nie przekonuje ani trochę, mimo charakterystycznej roli i do oślizgłości typa, jakiego ma grać jest mu bardzo daleko.

Fincher męczy bułę niesamowicie i choć jego bezbarwne filmidło trwa krócej niż Millenium Opleva w wersji rozszerzonej, to już po 40 minutach miałem go dość (podczas gdy pierwowzór obejrzałem cały z zapartym tchem). Wolę jednak traktować to jako nauczkę przed sięganiem po kolejne rimejki rodem z USA, rosnące z resztą jak grzyby po deszczu, nawet jeśli swoim nazwiskiem reklamuje je bądź co bądź ceniony reżyser.