Rozczarowujący film. W przeciwieństwie do „Zimowego snu”, który zachwycił mnie magią, oniryzmem i dojrzałością, „Dzika grusza” mnie poirytowała i zmęczyła. Ujęcia, które – jak się domyślam – miały obraz wzbogacić i być atutem, pewną dozą niezwykłości, były w moim odczuciu nienaturalne i dystansowały od bohaterów i opowieści. Przypominały mechanikę gier Dialogi, które miały być „wzniosłe” i ambitne, a przemyślenia niczym pochodzące z wielkich powieści czy książek filozoficznych, przywodziły mi na myśl młodzieńca pozującego na intelektualistę epatującego swoim Weltschmerzem. Miałam wrażenie, że oglądam etiudę studentów szkoły filmowej, którymi odbiorcami mieli być licealiści szukający „swojego miejsca”. Jedyny ciekawy zabieg to fakt, iż jest treść filmu można uznać za treść książki, którą pisze bohater. Atutem są także piękne krajobrazy, choć Turcji w tym obrazie niestety tym razem nie czułam. A szkoda.