Mam pytanie. widziałeś ten film gdzieś z polkimi napisami?
Pozdrawiam

na c.d.a.pl jest.

Z takich oczek puszczonych do widza to mamy wykorzystanie parasolki jak we francuskiej "Dziurze" 1960 (skąd inspiracja tytułem jak widać). A przemiana mentalnie w karalucha wydaje się nawiązaniem do opowiadania "Przemiana" Kafki - zresztą cały film jest utrzymany w surrealnej, kafkowskiej konwencji egzystencjalnego absurdu - nie polecałbym go osobom z depresją :)


Co do meritum to rzeczywiście Tsai w zasadzie kręci wciąż jeden film, gdzie punktuje cywilizacyjne zagrożenia jakie niosą za sobą megamiasta i ztechnicyzowana kultura. A portretował to przed epidemią samotności i kryzysem zdrowia psychicznego wywołanego przez social media. Temat pornografizacji życia jednostki przedstawił w "Kapryśnej chmurze" - jako drugie z kluczowych, mentalnych schorzeń epoki, zgodnie z diagnozą prof. Zimbardo.


Tsai wyprzedził swoją epokę, w tym aspekcie iż żył w jednym z tzw. azjatyckich tygrysów, które w zamian za dynamiczny wzrost gospodarczy pod patronatem/butem USA zapłaciły ogromne koszty społeczne. To właśnie w Japonii w tamtym roku powstało Ministerstwo Samotności, zaś w Korei Pd. od lat jest najniższy na świecie współczynnik dzietności, poniżej 1 (zastępowalność pokoleń to 2,14). A o tym jest właśnie ten film - o spotkaniu damsko-męskim jako tej instynktownej sile, która pomimo najgorszych warunków doczesnych wokół potrafi przynieść ukojenie i życia sens w beznadziejnej, apokaliptycznej psychozie, która ogarnęła bohaterów "Dziury". Dobrze, że reżyser zamieścił na końcu promyk nadziei. W teorii warto ją mieć, choć szereg statystyk dot. społeczeństw zachodnich nie napawa optymizmem.


A sam Tajwan, ojczyzna Tsai'a zapewne w najbliższych latach podzieli los Warszawy czasów Powstania 44'. CHRL i USA nie odpuszczą zostawiając z wyspy popioły ustanawiając militarnie nowy ład światowy. Także być może "Dziurę" odczytamy za czas jakiś w takim właśnie kontekście. Geopolityczna machina przecie ruszyła...