A mnie się, o dziwo, tym razem zachciało płakać przy modlitwie Esmeraldy w katedrze.

Mi się chciało płakać gdy po raz pierwszy oglądałem ten film. Czytałem streszczenie do książki i pisało tam że Esmeralda umrze zabita na rozkaz Frolla. Wydawało mi się więc że w Disneyowskiej adaptacji również zginie i się popłakałem, no po prostu :)

Ja najpierw poznałem bajkę Disneya, a potem film z Anthonym Hopkinsem i wreszcie książkę udało mi się przeczytać. Pamiętam, iż byłem zawiedziony powieścią, że tak smutno się kończy i zawsze dla mnie wersja Disneya pozostaje jedyną prawdziwą historią Quasimoda. Tak czy siak piękna bajka, zawsze się na niej wzruszam, zawsze mnie trzyma w napięciu i zawsze jestem nią tak samo zachwycony, co wtedy, gdy widziałem ją pierwszy raz w kinie. To była jedna z niewielu bajek, które moja mama uwielbiała ze mną oglądać, gdy byłem dzieckiem i uważała ją za niezwykle dojrzałą i mądrą, bo taka jest.

Jeśli chodzi zaś o sceny wyciskające łzy, ja zawsze mam ochotę płakać (a nieraz nawet płaczę naprawdę), gdy Quasimodo stoi na podium, ludzie wiwatują na jego cześć, a nagle strażnicy Frolla rzucają w młodzieńca pomidorami i co robi tłum? Sam zaczyna to robić. Ich niedawne bożyszcze staje się obiektem kpin i szyderstwa. Moja mama lubiła komentować tę scenę słowami "Wystarczy, że jeden bydlak zacznie". To prawda. Ta jedna scena aż nadto mówi dzieciom, jaka jest psychologia tłumu i jacy ludzie są żałośni. Płakać mi się też zawsze chce na scenie, jak Esmeralda nie oddycha i wydaje się, że umarła i Quasimodo płacze nad nią. I jeszcze scena, gdy Febus dosłownie w ostatniej chwili łapie Quasimoda spadającego z katedry na ziemię. No i jeszcze na samym końcu, gdy mała dziewczynka jako pierwsza podchodzi do powszechnie uważanego za "potwora" Quasimoda i czule gładzi jego twarz pokazując, że dla niej jest takim samym człowiekiem, jak ona. Piękne! I jeszcze piosenki - "MODLITWA ESMERALDY" w obu wykonaniach (w bajce i na napisach końcowych) oraz "MODLITWA" (znana też jako "KIEDYŚ"). Obie mają piękne słowa, zmuszają do myślenia i wyciskają łzy. Na swój sposób zmusza do myślenia piosenka Frolla o świecie "Ten świat jest brudny, ten świat jest podły" i jeszcze "Masz wielki garb i jesteś brzydki, to zbrodnie są, dla których świat litości nie zna". Jakie to prawdziwe i choć mówi to łajdak, który sam pogardza "innością", to jednak ma rację. A morałem tej bajki są chyba słowa z piosenki Clopina "Kto tu jest potwór, a kto tu jest człek?".

Krótko mówiąc, kocham tę bajkę i to jest mój ukochany film z wytwórni Disneya. Wielka szkoda, że nie nakręcili więcej takich poważnych, ale i baśniowych zarazem filmów animowanych. Chociaż Disney odniósł na takim poziomie kilka sukcesów. "MAŁA SYRENKA", "PIĘKNA I BESTIA", "KRÓL LEW", "POCAHONTAS", "MULAN", "ATLANTYDA - ZAGINIONY LĄD", "PLANETA SKARBÓW" oraz "WIELKI MYSI DETEKTYW" to moim zdaniem najpoważniejsze ze wszystkich bajek Disneya i najwięcej są kierowane dla dorosłych, a dopiero na drugim miejscu do dzieci.

Zgadzam się w całej rozciągłości !

Dziękuję. Miło mi to słyszeć. Muszę przy tym dodać, że losy Quasimoda zawsze były mi bardzo bliskie. Bliższe niż losy jakieś innej postaci z bajki Disneya. Sam doświadczyłem, czym jest nietolerancja wobec wszystkiego, co się wydaje inne. Nawet, gdyby to był tylko drobiazg. Dlatego też ta historia zawsze mnie jako dziecko podnosiła na duchu i dawała mi nadzieję, że ci, których inni gnębią z powodu wyglądu, zachowania czy lubienia tego, co większość ich znajomych nie lubi (to też niestety jest powód do prześladowania) mogą żyć jednak szczęśliwi na tym świecie. Nawiasem mówiąc wczoraj i dzisiaj obejrzałem ten film na kanale PULS 2 i znowu płakałem wzruszony pod koniec historii.

Bajka jest swietna i ukazuje jakie wartosci w zyciu sa na prawde wazne. Kiedy bylam dzieckiem ta bajka srednio do mnie przemawiala, wydaje mi sie, ze dopiero teraz zaczelam dostrzegac jej walory. Nie jest to typowa bajka Disneya, ktora zrozumie kazde dziecko, ma w sobie zbyt duzo ukrytego, co dostrzec moze tylko troche starszy widz. Kiedys bajki czegos uczyly, a dzieci, ktore na nich wyrosly dzis w wiekszosci dysponuja jakimis wartosciami. Teraz az strach pomyslec jakie spoleczenstwo wyrosnie z tego, co oglada dzisiejsze przesiakniete glupota i absurdami bajki. Pozdrawiam :)

Zgadzam się z przedmówczynią. Nic dodać, nic ująć. Do tej bajki trzeba po prostu dorosnąć, bo tylko wtedy w pełni możemy pojąć, co ta przekazuje. Jako dzieci widzieliśmy tam jedynie walką dobra ze złem, w której zło o mały włos by wygrało. Prócz tego płakaliśmy nad losami Quasimoda, wzruszała nas miłość Esmeraldy i Febusa, a także przerażał nas Frollo oraz bawili Victor, Hugo i Laverne, że o Dżali nie wspomnę. Jako dorośli nadal to wszystko przeżywamy, ale już dostrzegamy tam więcej ukrytych nauk, jakie nam przekazują twórcy: pochwałę tolerancji, potępienie fanatyzmu religijnego oraz braku szacunku do "inności". Zgadzam się, kiedyś bajki nas umiały czegoś nauczyć, Z nowszych bajek za równie poważne, co "DZWONNIK" i równie pouczające uważam takie hity jak "ATLANTYDA - ZAGINIONY LĄD" oraz "PLANETA SKARBÓW" - choć może ta druga nie jest tak majestatyczna (bardziej przygodówka), to jednak ma w sobie piękno, które zachwyci wielu dorosłych. Z najnowszych bajek zachwyciły mnie "KRAINA LODU" oraz "ZWIERZOGRÓD", które może nie mają jakiegoś majestatu jak "DZWONNIK", ale są też cudowne dzięki genialnej akcji, świetnym przesłaniu oraz doskonale wykreowanym postaciom, że nie wspomnę o błyskotliwym humorze i wzruszających scenach. Niestety to są obecnie wyjątki potwierdzające regułę.
Ja też pozdrawiam :)