Twórcy poszli po linii najmniejszego oporu. Wzięli ładną dziewczynę, tanią symbolikę, chorobę psychiczną - no bo tam można poszarżować ze środkami wyrazu a w dodatku nic się nie musi kleić. Aby sprawiać wrażenie ambitnego film jest czarno-biały. Nikt jednak nie zadał sobie trudu by ocenić czy jesień w parku wygląda dobrze. Nie - efektem jest szum cyfrowy, niczym na pustym kanale starego telewizora. Takie coś przeszłoby jedynie na drobnoziarnistej taśmie filmowej.

Największa debiloza zaczyna się w szpitalu. Dwóch lekarzy, zawsze razem, z plakietkami Dr ........... Kurna, litości. Lekarz medycyny/specjalista pschiatra, dr n. med. etc. Doktor to określenie potoczne, nikt poważny nie daje tego na plakietkę. Kolejna sprawa - podłączanie kroplówki pacjetce nieprzypiętej pasami - ryzyko odpięcia i oplecenia wokół szyi. Leki neuroleptyczne podaje się doustnie albo domięśniowo. Lekarze nie przytulają pacjentów, nie rozczulają się jak nad szczeniaczkiem, nie wybiagają gdy pacjentka zdradza omamy. To ja, zwykły typ wie takie rzeczy, a nie zainteresowali się nimi twórcy? Wystarczyło odpalić pieprzone google.