To bardzo dobrze, że powstał film o ludziach bezdomnych, biednych i skrzywdzonych przez życie. "Edi" Piotra Trzaskalskiego pokazuje, że ludzie mimo niepowodzeń potrafią żyć godnie i mądrze.
Jednak film jest mało rzeczywisty. Nie chodzi tyle o kreacje aktorskie, ile o samą fabułę. Rozumiem, że w świecie gangsterskich porachunków istnieją ludzie, którzy ucinają atrybuty męskości osobom, które w jakiś sposób się im naraziły. Ale nie mogę zrozumieć tytułowego bohatera, w którego usta scenarzysta nie włożył żadnej kwesti typu "ja tego nie zrobiłem", "jestem niewinny". Czyżby Piotr Trzaskalski i Wojciech Lepianka stwierdzili, że to zdanie niegodne Ediego? Człowiek ma prawo o obrony, a to, że wcale tego nie wykorzystuje jawi mi się jako bezsensowny patos i próba nadania powagi czemuś, co na nią do końca nie zasługuje.
Jak to możliwe, że tytułowy bezdomny, kiedy już w końcu znajduje spokój, żyje z 'synem' na wsi i cieszy się życiem uprawiając filozoficzne medytacje, oddaje bez słowa szczęście, wyrzeka się go, chociaż tamci:
a. zmieszali go z błotem
b. obcięli mu jądra, co tu dużo mówić
c. sponiewierali i obrazili, zmusili do opuszczenia miasta
d. pozbawili środków do życia, bo gdzie niby Edi ma zarabiać.
Natomiast nasz bohater spokojnie, nie mówię, że bez żalu, oddaje dziecko i żyje dalej. Świat taki nie jest, nawet jeśli byśmy chcieli go takim widzieć. Ten patos, lektury z górnej półki i stoicki spokój nie pasują po prostu do polskiej rzeczywistości. I podejrzewam, że żadnej innej także.