To ten typ filmu, którego przekaz łatwo zrozumieć, który mimowolnie budzi w widzu skłonności do refleksji nad życiem bohaterów, ale i swoim własnym. A także nad tym, czy aby na pewno powinniśmy narzekać na swój los i czy wykorzystujemy możliwość interwencji we własny bieg wydarzeń, czy robimy to roztropnie. Evan nie był złym człowiekiem, za wszelką cenę starał się naprawić swoje życie, swoich przyjaciół, swojej rodziny. Mimo wszystko za każdym razem i tak ktoś cierpiał. Na myśl nasuwa mi się tu od razu Fatum Edypa, który chciał dobrze, a i tak wychodziło źle, bo nie mógł uniknąć przeznaczenia. Jednak przeznaczenie każdego człowieka jest dokładnie takie, jakie sam wybierze. Oczywiście nie może cofnąć się w czasie jak zostało to ukazane w filmie, ale efekt motyla nadal działa - każdy wybór, którego dokonamy, sprowadza nas na jedną z wielu ścieżek, przy których rozstaju się zatrzymaliśmy. Wybory nie zawsze są dobre, czasem żałujemy, czasem rozpaczamy i myślimy ,,Gdybym tylko mógł cofnąć czas...". Ale nie możesz. I właśnie w tym cały sęk - nie zawsze wybory wydają się nam dobre albo nie zawsze mamy możliwość wybrać właściwie, ale bez względu na to, każdy wybór ma swoje odbicie w przyszłości, czasem złe, a czasem dobre. Dlatego zamiast zapatrywać się w przeszłość, warto patrzeć do przodu, budować przyszłość, by na kolejnym skrzyżowaniu wybrać nową drogę. Czy lepszą? To się okaże. Ale tego, co się stało, już nie cofniemy. Bardzo ładnie została w filmie ukazana kwestia wyrzeczeń. Evan zrezygnował ze znajomości z ukochaną Kayleigh, by ocalić ją, jej rodzinę, swoich przyjaciół, matkę, a nawet samego siebie. Pamiętajmy, że wybór, którego dokonujemy, nie zawsze musi oznaczać ,,najgorszy" - być może ocaliliśmy właśnie czyjeś życie albo sprawiliśmy, że drugi człowiek się uśmiechnął. Bo przecież nawet trzepot motylich skrzydeł może wywołać huragan na drugim końcu świata.