Prolog
Matka próbuje zabić małą Elizę, odbiera sobie życie w przekonaniu, iż osiągnęła swój
cel.
Akt 1
Poznajemy nastoletnią Elizę, w sposób anachroniczny i nieco chaotyczny, ale ciekawy.
Poznajemy jej przyjaciółkę Solange (w tej roli, jak dla mnie ładniejsza od samej Vanesy -
Clotilde Courau), i małego chłopca, którym się opiekuje. Sceny, jak w trójkę łażą po
mieście i okradają sklepy, poprzeplatano z historią ich przyjaźni, ze wspomnieniami Elizy
z dzieciństwa, złymi wspomnieniami ojca, matki, dziadków.
Akt 2
Eliza opuszcza przyjaciół, by odnaleźć ojca. Dość szybko jej się to udaje i postanawia się
na nim zemścić. Jednak nie wszystko układa się tak, jak z początku to sobie wyobrażała.

Obraz Beckera jest dość oryginalny, co jednych urzecze, innym może zaś sprawić
trudności w odbiorze. Film trwa prawie dwie godziny, a akcji daleko do wartkości
hollywoodzkich superprodukcji. Mimo to ja nie nudziłem się ani chwili, choć faktycznie,
nie odczuwałem większych emocji. Tzn emocje w filmie są, ale są ... anonimowe. a
może po prostu widziane z boku i tak mi obce? bohaterowie są niemalże typowymi
"pozytywnymi negatywnymi bohaterami" - oceniając obiektywnie (na ile to możliwe) ich
działania, karciłem ich w myślach, ale mimo to w jakiś sposób ich polubiłem.

Wymowa filmu jest jak dla mnie otwarta i nie do końca jasna, co nie znaczy, że jest to
film trudny. to po prostu ciekawa i słodko-gorzka historia, opowiedziana przez 17 letnią
dziewczynę.